Gnod legt verzengende psychgroove neer in Extase

Radar Men From The Moon zet de toon met hypnotische set

Wouter de Waal ,

Dankzij Roadburn en Incubate is het Britse Gnod al jaren geen onbekende grootheid meer in Tilburg. Waar de dame en heren precies mee op de proppen gaan komen, blijft echter immer gissen. Deze kille maandagavond blijkt gelukkig al gauw een heel stuk warmer te worden door het gevarieerde gebeuk van dit met dubbel drumstel uitgeruste psychedelische gezelschap.

RADAR MEN FROM THE MOON

Vooreerst is het echter aan het Eindhovense Radar Men From The Moon om de aanwezigen alvast naar de ruimte te vervoeren met een zware breinsmeltende performance. Het viertal heeft in ieder geval alvast de mazzel dat er tegen negenen reeds meer dan genoeg gegadigden in de achterzaal van Extase verzameld zijn: in tegenstelling tot menig ander voorprogramma hoeft men dus niet alleen voor de muren te spelen. Naast repetitieve, door kraut en stoner geïnspireerde patronen op gitaar, bas en drums hebben digitale effecten altijd een voorname rol gespeeld bij dit instrumentale rockvehikel, maar als ons geheugen ons niet in de steek laat, namen die in het verleden veelal de vorm aan van atmosferische ruimtesignalen. Vanavond wordt het publiek middels de knoppenkasten echter tevens regelmatig getrakteerd op een woest, al dan niet pulserend geraas, dat de meeslepende auditieve aanval van deze formatie nog verder verstevigt. Een passende start van deze bijeenkomst.

GNOD

Vervolgens is het aan Gnod om de rauwe psychedelische sfeer tot nog duisterder hoogten te stuwen, een taak die deze Engelsen met verve op zich nemen. Qua korstige uitstraling zou deze groep prima door kunnen gaan voor een losgeslagen punkoutfit, en hoewel de muziek natuurlijk bepaald anders klinkt, valt er wat onversneden energie betreft best een parallel te trekken. Niet dat de muzikanten als hyperactieve kinderen over het podium liggen te stuiteren – integendeel, men blijft rotsvast in positie – maar buiten kijf staat dat de ongepolijste en gepassioneerde aanpak van deze lieden heel overeenkomstig is. In het grove uur dat deze hechte bende op het podium staat, weet men de aandacht van de bezoekers moeiteloos te kluisteren met een dynamische, sterk ritmisch gedreven show, waarin de beide drummers regelmatig de aandacht opeisen, maar de onverbiddelijke riff het uiteindelijk nog het meeste voor het zeggen heeft. Af en toe neemt de band wat gas terug en krijgen de leden een beetje ademruimte, maar direct daarop slaat het collectief des te harder terug met een onontkoombare, alles en iedereen verterende primordiale groove, die dit optreden tenslotte ook naar zijn verpletterende conclusie leidt. Beter dan dit kun je je week welbeschouwd nauwelijks beginnen, of die nou sneeuw in april brengt of niet.