En die Little Devil is behoorlijk vol voor de Vlaamse belofte, die de bij onze zuiderburen prestigieuze Humo Rock Rally al won en nu bezig is aan de eerste Europese tournee. Muzikaal wijkt de groep niet veel af van het geschetste beeld in de bio: sterke bas, dun elektronisch drummetje, synthesizer, gitaarloopje en beangstigend lage galmvocalen.

Dus toch: wéér zo'n Joy Division-kloon?
Eh, nee. Deze band lijkt de inspiratie misschien wel eerder uit de golf daarna te halen, en dan niet de poppy gildebroeders zoals White Lies en Editors. De gitarist loopt in een Dead Can Dance-shirt en het geluid voelt sowieso een stukje breder en elektronisch zwaarder dan die hele lading Ian Curtis-imitators. En daarover gesproken: de vocalen komen hier van een vrouw, die overigens wel over een zware bariton beschikt, maar qua maniertjes bovendien toch echt veel meer naar Tom Smith neigt.

Maar come on, hoe duister kan het leven van die broekies nou echt zijn?
Laten we er inderdaad vanuit gaan dat dat ten opzichte van het karakter van de muziek wel mee zal vallen, maar aan de andere kant: maakt het echt wat uit? De show is strak en het publiek onverdeeld enthousiast. Prima zo.

Dus conclusie?
Overtuigende band, dat Whispering Sons. Van alle dertien het dozijn die we er in dit genre jaarlijks voorbij zien komen, weet Whispering Sons die veertiende te zijn, door het allemaal nét wat anders te doen, en met net wat meer frisheid. Knap.