No Joy, Extase, zondag 20 september 2015
Incubate 2015: No Joy onverstaanbare stoomwals
Canadezen blinken wel uit in instrumentaaltjes
Veel plezier straalt No Joy - what's in the name - niet uit, en zangeres White-Gluz mag haar volumeknop hoger zetten. Maar de Canadezen stoomwalsen zonder mededogen over de Extase heen.
HET CONCERT
DE ACT
No Joy is geen vreemde in de Nederlandse clubscène, en ook op Nederlands festivalgebied zijn de Canadezen met onder andere een show op Le Guess Who in 2013 geen groentjes. Het kwartet uit Montreal worden geschaald onder de shoegazers, maar ze tonen op Incubate meer te zijn dan dat. Oprichtster en zangeres Jasamine White-Gluz en gitariste Laura Lloyd knallen dreigende riffs uit hun gitaren. Maar het is wel duidelijk dat hier geen standaard ‘wasmachine’-band staat. Op sommige momenten is No Joy, opgezweept door drummer Garland Hastings, een hardcore band. Dat tempo maakt No Joy, wiens laatste album ‘More Faithful’ afgelopen juni uitkwam, dansbaar voor een band met het shoegazelabel.
HET NUMMER
Dreigend, sinister, keihard en een epische climax. ‘E’ bundelt No Joy op z’n best. Het nummer van ‘Wait For Pleasure’, No Joy’s tweede album, sleept als stoomwals door Extase. Als zinderend slot kruipen White-Gluz, Lloyd en bassist Michael Farsky achter hun effectenboards en krijgen er de meest bizarre effecten uit. De hoge uithalen van White-Gluz daaroverheen zorgen voor een meeslepend einde als afsluiting van hun Incubate-show.
HET MOMENT
Wat ruikt het vreemd? Na het checken van de eigen oksels en die van de buurman blijft het ongewis waar die gekke geur vandaan komt. Tot de ontdekking dat drummer Garland Hastings zijn witte sneakers naast zijn drumstel heeft geposteerd. Hij drumt als een bezetene op zijn blote voeten met een zweetafscheiding van heb ik jou daar. Geen wonder dat het zo gek rook, zie je veel toeschouwers denken.
OOK OPMERKELIJK
Is er een band die professioneler op het podium staat dan No Joy? Gitarise Lloyd speelt met een gezicht als een oorwurm haar riffs te spelen en ook bassist Farsky straalt niet uit dat hij het naar zijn zin heeft. De Canadezen spelen hun set en snellen daarna snel naar de kleedkamer. Er is niet één woord gewisseld met het publiek.
HET PUBLIEK
Dat is waarschijnlijk eerst bij Surfer Blood gaan kijken, want pas na een kwartiertje loopt ineens vol. Het lijkt nog te vroeg voor het eerste voorzichtige getrek van de dag, maar dat is van korte duur. Er worden wat plaagstootjes uitgedeeld, maar daar blijft het bij. Men is meer onder de indruk van de muur van geluid die No Joy op Extase afvuurt.
HET OORDEEL
Die muur van geluid is indrukwekkend, maar dat is meteen het manco van No Joy. Er lijkt bijna letterlijk een muur tussen de band en het publiek te staan. Er is totaal geen interactie. De Canadezen zijn op hun hoogtepunt in de uptempo instrumentaaltjes, want White-Gluz is niet te verstaan boven het instrumentengeweld. No Joy is een aardige kruising tussen hardcore en shoegaze, maar wanneer White-Gluz haar volume niet hoger durft te zetten, blijft No Joy geen pleziertje om naar te luisteren.