Dream Theater brengt uitgekiende avondvullende show naar 013

Oudere en kalmere proggrootheid staat als altijd garant voor kwaliteit

Wouter de Waal ,

Het is bepaald een zeldzaamheid te noemen dat een band van het formaat Dream Theater optreedt in een poppodium met een capaciteit van een paar duizend man, dus behoeft het niet te verbazen dat de benedenzaal van 013 deze woensdag tegen de klok van acht ramvol staat. Om nog enig uitzicht te hebben kun je jezelf beter naar het balkon verplaatsen, alwaar een fraai opgebouwd audiovisueel spektakel in drie akten je deel is.

De befaamde progressievelingen zijn inmiddels alweer een slordige kwart eeuw actief en vierden met name in de jaren negentig talloze muzikale triomfen, maar van een overdreven nostalgie kun je de Amerikanen deze avond zeker niet betichten. Tijdens een kenmerkend bombastische introductie trekt in vogelvlucht een chronologisch overzicht van alle albums aan het publiek voorbij, waarna we met beide benen in het heden landen middels epische opener 'The Enemy Inside'. In de verdere eerste akt wordt slechts een enkele keer teruggegrepen naar een stuk van voor de millenniumwende, en dan nog afkomstig van muzikaal buitenbeentje 'Falling Into Infinity': het met veel gitaarwerk opgesmukte 'Trial Of Tears'. Of dit helemaal naar ieders zin is, blijft de vraag, maar er wordt in ieder geval naar hartelust meegezongen op de vaak balladeachtige melodieuze passages die zeer veelvuldig voorkomen in het nieuwere werk van de groep. Natuurlijk krijgt gitarist John Petrucci daarnaast ook weer volop gelegenheid zijn Italiaanse achternaam eer aan te doen met zeer virtuoos spel, terwijl Jordan Rudess zich op een heel arsenaal een toetsinstrumenten uit mag leven, inclusief een rijkelijk bizar vormgegeven 'keytar': dankbaar voer voor de regelmatig terugkerende close-ups die zo typerend zijn voor liveregistraties van deze band.

Opvallender dan deze muzikantenshots zijn echter nog de voorgeprogrammeerde clips die deze hele avond begeleiden. Anders dan voorheen wel het geval was, heeft Dream Theater er namelijk bij deze tour voor geopteerd een vaste setlist te hanteren, of misschien beter gezegd: rond te trekken met een tot in de puntjes verzorgde theatershow. Wat dat betreft is het wel toepasselijk dat men nu in een relatief kleine ruimte staat, en hoewel het verrassingseffect op deze manier voor degenen die zich van tevoren hebben laten informeren – of meer nog, die al een eerdere show van deze tour hebben gezien – vanzelfsprekend verdwenen is, heeft het wel een goed uitgebalanceerd programma tot gevolg. (Onwillekeurig vraag je jezelf af of de breuk enige jaren geleden met drummer van het eerste uur Mike Portnoy deze veranderde opzet in de hand gewerkt heeft. Overigens figureert deze oude rot vanavond nog wel in een vrije cartooneske weergave van de beproevingen die deze band in recente tijden heeft moeten doorstaan.)

Zo wordt de relatief rustige openingsakt na een korte pauze gevolgd door de harde verbeten klanken van 'The Mirror/Lie', waarmee we dan toch aankomen bij het meer klassieke werk van de band. Het blijkt het startsein voor een imponerende uitvoering van het laatste deel van het twintig jaar geleden verschenen album 'Awake', met het meeslepende 'Lifting Shadows Off A Dream', het vertwijfelde 'Scarred' en de sombere afsluitende ballade 'Space-Dye Vest'. Daarna keren we weer terug naar het hedendaagse Dream Theater met 'Illumination Theory', inclusief grootse finale. In beste bandtraditie is de koek dan echter nog niet op, want bij wijze van toegift wordt het publiek nog getrakteerd op een 'derde akt' in de vorm van een korte samenvatting van conceptalbum 'Scenes From A Memory', van de pakkende 'Overture 1928' en 'Strange Déjà Vu' via het bizar drukke 'The Dance Of Eternity' naar de dramatische ontknoping 'Finally Free'. Materiaal van doorbraakplaat 'Images And Words' blijft opmerkelijk genoeg achterwege, maar na een uitstekend geoliede en met stevige overtuiging uitgevoerde show van drie uur zal daar slechts een kniesoor om malen.