Roadburn zaterdag: Main Stage

Recensies van onder ander 40 Watt Sun, Pelican en Sleep

Dyon Schlebos, Maarten de Waal en Wouter de Waal ,

Lees hier gedurende de dag recensies van 40 Watt Sun, Church of Misery, Pelican, Sleep en Heavy Jam

40 Watt Sun

Wie aan het begin van de Roadburn zaterdag al een traantje wil laten dan wel de arm om zijn/haar partner wil slaan, kan zijn hart ophalen bij 40 Watt Sun. Het Engelse drietal munt uit in die tragische, romantische variant op het doomgenre waar het eiland aan de andere kant van het kanaal een patent op lijkt te hebben (denk aan bands als Paradise Lost en Anathema). Geen loodzwaar gedreun dus, maar trage, melancholische melodieën op gitaar met daarover hartverscheurende heldere zang, ondersteund door een ingetogen ritmesectie. Een ontroerende start van deze laatste reguliere festivaldag. (WdW) 

Church of Misery

In de categorie 'vaste waarden op Roadburn' treedt het (grotendeels) Japanse Church Of Misery vandaag op het hoofdpodium aan. Dat het publiek deze band nog lang niet zat is, blijkt onmiskenbaar uit de reeds op dit tijdstip tot de nok toe gevulde ruimte en het enthousiasme van de aanwezigen. Terecht, want deze door Black Sabbath en seriemoordenaars geobsedeerde kinderen van het Oosten spelen ook deze keer weer met de overgave die we van de groep (en het land) gewend zijn. Het eerste deel van de set wordt weliswaar vertroebeld (of juist niet, want je hoort minder diep gerommel) door basperikelen, maar daar doen band en bezoekers niet moeilijk over: gewoon doorgaan terwijl boxen en versterkers af en aan worden gesleept. Trouwens, ook als de muziek wat minder zwaar doorkomt, kun je nog altijd naar de duistere cultbeelden van moordlustige lieden staren. Een geslaagd doomfeestje. (WdW) 

Pelican

Trevor de Brauw en consorten berijden met Pelican het pad dat door Neurosis eind jaren '80 is vrijgemaakt. Post-metal waar de riff met hoofdletter 'R' in het midden van de aandacht staat. Alleen daar waar Neurosis nog gebruik maakt van vocalen, blijft het bij Pelican wat dat betreft stil. Naar eigen zeggen weet de band niet waar vocalen in hun muziek passen. Al zou de band gebruik maken van zang, dan was dit waarschijnlijk niet hoorbaar over de muur van geluid dat het produceert. Tijdens ZXZW (nu Incubate) 2008 stond de band in het theater van de Nwe Vorst en was een stuk minder luid. Vier jaar later is het volume flink opgeschroeft en maakt de band geen comprissen. Songs van de laatste plaat 'What We All Come To Need' zijn een stuk melodieuzer dan zijn voorgangers, maar dit is live niet altijd even goed hoorbaar. Het is goed om te zien dat Pelican, net als in 2008, nog steeds veel indruk maakt ongeacht volume. (DS) 

The Obsessed

Tot de kenmerkende presenties die Roadburn welhaast jaarlijks aandoen en in belangrijke mate bijdragen aan het festivalkarakter behoort (naast bijvoorbeeld, in een heel andere categorie, Justin Broadrick) zonder twijfel; stoner/doomicoon Wino. Of hij naast zijn muzikale carrière ook graag met grote trucks over eindeloze wegen dendert, is schrijver dezes niet bekend, maar zeker is dat de stationair ronkende zware rock die het trio The Obsessed vandaag onder aanvoering van de charismatische zanger/gitarist voortbrengt een uitermate geschikte begeleiding zou zijn bij dergelijke lange tochten. Geen rare fratsen, of het zouden de soms hallucinerende solo's van de frontman moeten zijn. Maar in zijn lompe elementaire kracht een prima voorbereiding op het legendarische Sleep, de opvolger van deze band op het hoofdpodium. (WdW) 

Sleep

Waarschijnlijk heeft de Dommelsch Zaal van 013 gedurende deze Roadburneditie nooit voller gestaan dan bij aanvang van het optreden van Sleep. Niet verwonderlijk ook, want met zijn ‘Dopesmoker’ album heeft het trio een monsterlijk opus achtergelaten dat de harde kern van het stonergenre vormt. De verpletterende kracht daarvan kan de bezoeker vandaag live ondergaan in een bijna twee uur durend concert, dat misschien nog het beste omschreven kan worden als het muzikale equivalent van een menhir (‘de oervorm’, zoals een kunstacademiestudent het eens in een gesprek met ondergetekende noemde). Van een band die liedjes speelt is in ieder geval geen sprake, hoewel de set om praktische redenen uiteenvalt in verschillende delen, waartussen het drietal de instrumenten even opnieuw kan stemmen en er één op kan steken (hetgeen overigens toepasselijk genoeg ook op verscheidene plekken in het publiek gebeurt). De grootse visuele ondersteuning waarin ruimtebeelden, weidse landschappen, monolieten en kosmonauten elkaar afwisselen, maakt de geestverruimende ervaring compleet. Geen optreden dat de essentie van het festival zo zuiver presenteert als dit. Het lijdt dan ook geen twijfel dat het voor menig Roadburner als niet te overtreffen hoogtepunt de boeken ingaat. (WdW) 

Heavy Jam

Het Roadburnfestival programmeert de laatste jaren een steeds wijdere variëteit aan bands, waarbij vooral acts in de meer duistere genres, of dat nu (post-)black metal of country noir is, zich in een stijgende belangstelling van de organisatie mogen verheugen. Het oer-Roadburngevoel wordt echter nog steeds het beste benaderd door psychedelische gitaarrockfreakouts, en het is dus niet meer dan passend dat deze laatste dag van het reguliere festival wordt afgesloten met een Heavy Jam, met als personeel de ritmesectie van Earthless en J. Mascis en Graham Clise van Witch, die beide de gitaar hanteren. Wie wel eens een optreden van Earthless heeft meegemaakt, weet dat deze lieden een fenomenaal uithoudingsvermogen hebben waar het gaat om het spelen van schijnbaar eindeloze jams zonder aanwijsbare rustpunten (bekijk maar eens op Youtube hun onvolprezen ‘Sonic Prayer’) en de verwachtingen die hierdoor gewekt worden, worden bij dit optreden ruimschoots waargemaakt, zo niet overtroffen – na een heel korte rustige introductie, lijkt men vrijwel meteen op een climax af te stevenen, maar het verbazingwekkende van deze set is, dat ze niet te vroeg pieken, maar climax op climax stapelen om te eindigen in een ware orgie van geluid. Dit is het soort van ervaringen waarvoor men uiteindelijk van heinde en verre naar Roadburn afreist, om zichzelf opgetild te weten boven de tijd door zo’n elektrisch versterkte variant van een Indische raga. Een knallend einde van een wederom zeer geslaagde Roadburneditie. (MdW)