Nieuwe Nederlandse rockhelden in Rotown

Navarone sluit tour succesvol af

Tekst: Lodewijk Hoebens Foto's: Peter van Grevengoed ,

Afgelopen weekend stond er een band met veel power in Rotown. Navarone met Nijmeegse roots maakt frisse 70´s rock. Afgelopen jaar brachten ze hun debuutplaat A Darker Shade of White uit. De bijbehorende tour sluiten ze, na uitverkochte shows in Paradiso en 013, af in Rotown.

Woestijngeluiden razen door een stampvol Rotown. Spots verlichten het podium wanneer gitarist Kees Lewiszong met half lange lokken, stoere sik en slangenleren boots opkomt. Met enkele riffs zet hij de toon voor de rest van de avond. Het geheel doet wat denken aan een andere gitaarvirtuoos: Mark Knopfler en zijn Calling Elvis. Tweede gitarist Roman Huijbreghs betreedt het podium en vergezelt Kees tijdens 'Quarter Rest', dat mooi overgaat in single December. De rest van de band komt erbij en is klaar om de boel te laten ontploffen. Wat een plezier straalt er onmiddellijk van af. Zanger Merijn van Haren trekt vocaal regelmatig alle registers open, maar besteedt de nodige aandacht aan het publiek en levert passende danspasjes. De uitverkochte zaal doet vrolijk mee met de charismatische frontman. Dit is best knap gezien het grote aandeel dertigers en veertigers, die moeilijker zijn te bespelen.

Navarone gaat verder met een oudere song Take it or Leave it, dat na enkele straffe gitaarlicks en een enorme zuivere schreeuw uitmondt in Led Zeppelins Whole Lotta Love. Alsof we figuurlijk nog niet op de knieën zijn, gebeurt het dan letterlijk. Merijn vraagt iedereen om op zijn hurken te zitten en met de muziek en zanglijnen omhoog te komen tot een volgende hoogtepunt. Daarna gaat het licht uit en iedereen kan op adem komen. Niet voor lang, groene spots verlichten het podium terwijl Highway Bull wordt ingezet. De eerste single van Navarone's debuutplaat bezit niet alleen seventies rock invloeden. Ook elementen uit stoner (Monster Magnet) en industrial (Nine Inch Nails) zijn te herkennen. Dat maakt de sound aangenaam. Je hoort een waaier aan muzikale invloeden terug die met veel speelsheid en overtuiging wordt gebracht.

Drugs kan natuurlijk ook van invloed zijn op het maken van muziek en dat is wat de band ons eigenlijk vraagt tijdens het ruim tien minuten durende 'Sage'. Je loopt door de woestijn, eet onderweg een paddo en maakt de trip van je leven mee. De solide basslijnen en drumritmes van Bram Versteeg en Robin Assen zorgen voor het wandeltempo, terwijl de dubbele gitaren ons rond de oren vliegen. Merijn begeeft zich naar de zijkant van het podium en smeert zijn stembanden met een fles witte wijn. Kees verandert ondertussen langzaam in een muzikale magiër die de raarste geluiden haalt uit zijn gitaar. Met stoere poses en bezwerende armgebaren brengt de band het beste in elkaar naar boven.

Na deze memorabele trip is het nog niet afgelopen. We krijgen een voorproefje op de nieuwe plaat. Lyrics als When I wander straight into the dark laten ons nog even in de denkbeeldige woestenij hangen, waar gitaren scheuren en vocalen knallen. Het is trouwens niet alleen het einde van de show maar ook van de tour. ''Omdat jullie fantastisch zijn !'', roept drummer Robin waarna de band met een zeer passende en gedurfde cover begint. 'Child in Time' van Deep Purple wordt van begin tot einde naadloos de zaal in geblazen, met solo's en uithalen om van te genieten. Wat een lef, eerst de ene grootheid van de seventies eren en dan eindigen met tien minuten aan muzikale geschiedenis.

Dat is wat deze band doet, het beste uit de rockgeschiedenis nemen en er een eigen moderne draai aangeven. Boven alles staat de muzikale klasse die ten tonele wordt gebracht. We hebben in Nederland topbands als Vanderbuyst en DeWolff die respectievelijk hard en psychedelic rock voor hun rekening nemen. Navarone vult deze bands makkelijk aan met hun eigen inbreng. Een goede impuls voor de Nederlandse muziekscene.