Een jonge rapper genaamd Woodie Smalls komt op. Door zijn perfecte Amerikaanse accent lijkt de rapper overgevlogen te zijn met hetzelfde vliegtuig als The Game. Na zijn aankondiging in het Nederlands met een heel ander accent wordt het echter duidelijk waar Smalls vandaan komt; uit Vlaanderen, Sint-Niklaas. Zijn muziek is ook gemakkelijk te vergelijken met sommige Amerikaanse rappers, zoals Joey Bada$$, Dizzy Wright en Oddisee. Zijn ‘flow’ is stabiel, zijn teksten niet te oppervlakkig en zijn stem ligt prettig in het gehoor. Aan het einde van zijn set krijgt Smalls het publiek zelfs een beetje aan het springen, al met al een goede prestatie van de jonge voor-act.
Concertverslag:The Game in Annabel
Zelfs barpersoneel met de handen in de lucht tijdens de uitverkochte show in Annabel
Het nieuwe poppodium Annabel maakt haar potentie waar, rap icoon The Game is binnengehaald op zowel 1 februari (extra show) als 3 februari. Compton, West-side gangsterrap eerste klasse gaat het zijn op deze maandagavond. De show trekt een gemengd publiek. Veel petjes en hoedjes, veel jong.
The Game laat lang op zich wachten. Als het half elf is geweest begint het publiek ongeduldig te worden. De DJ kijkt een aantal keer omhoog om te kijken of de rapper al in aantocht is. Telkens zonder succes. Dan verschijnt de entourage van The Game op het podium. Een DJ en een live band bestaand uit een bassist, een drummer en twee toetsenisten zetten hun spullen op. Dan is het eindelijk 'Game time'. “Make some motherfucking noise people” schalt het uit de microfoon van een rapper die The Game heeft meegenomen. En daar is hij hoor; met twee flessen wodka in de hand daalt The Game af naar het podium. En hij maakt er wat van. Met zijn twee rapkompanen vliegt hij over het podium terwijl hij zijn nieuwste hits verkondigd. Als zijn track “100” (origineel met Drake), inzet is de gehele zaal ‘turnt up’.
The Game heeft het klaarblijkelijk naar zijn zin en tikt driekwart fles wodka in het midden van de show in tien seconden weg. Zijn rapkompanen kijken hier zorgelijk naar maar The Game lijkt het aan te kunnen. Ook het publiek mag meedoen; joints en wodka-flessen worden uitgedeeld. De zaal staat al gauw blauw van de wietdampen, de beveiliging haalt haar handen ervan af. In een rustmoment vertelt The Game over één van de rappers die hij heeft meegenomen. Hij kwam hem tegen bij de McDrive. De toen nog onbekende rapper vroeg The Game of hij met hem mee mocht op tour; dat mocht. Hierna rappen ze samen ‘Dollar and a Dream’.
Iedereen de handen in de lucht! Ja jullie ook barpersoneel, kom op jullie zijn tóch geen drankjes aan het inschenken. Ex-McDonalds medewerker besluit te stagediven, The Game pakt telefoons uit het publiek om snapchatfilmpjes te maken en tijdens dit alles breekt Annabel uit haar voegen. De rapper is op dit punt van de show al compleet verblind door alcohol en het daarmee gepaard gaande narcisme. Hij worstelt nog met één van zijn vrienden en legt hem op de grond om te laten zien wie de grootste aap op de rots is. De show loopt meer dan een uur uit en de laatste tien minuten loopt de zaal al voor een kwart leeg. Het blijft tenslotte een gewone doordeweekse maandagavond. The Game eindigt met “Rotterdam, I love you”, en Rotterdam houdt ook van The Game. Maar nu is het mooi geweest, op naar huis.