We mochten mee met De Likt naar hun optreden bij Blijdorp Festival

Relaxed in een busje naar de Van Nelle voor een thuiswedstrijd

Tekst: Thomas van de Velde Foto's: Kris van Geel ,

Als we aankomen bij het kantoor van On Track/De Nieuwe Lichting loopt de koffie al. We worden warm verwelkomd en er wordt veel gelachen. Geen greintje spanning zien we bij De Likt bandleden Jordy Dijkshoorn, John van Beek of Giorgi Kuiper. De heren van het trio, die deze festivalzomer zo'n groeispurt hebben gehad hebben zich ontpopt tot volwaardige beroepsartiesten.

Eenmaal in het busje vliegen de flauwe woordgrappen ons om de oren. "Hey, wat vet dat je Clark Kent!" Het voelt alsof we mee zijn op schoolreisje naar Drievliet. Het is zó gezellig dat we verkeerd rijden. Eenmaal bij de prachtige oude Van Nelle-fabriek aangekomen bereikt de joligheid zijn hoogtepunt. Jordy Dijkshoorn is waarschijnlijk de enige die zonder arrogant over te komen kan zeggen: "kejje me niet dan? Ik ben van dat filmpie: Praat Rotterdams Met Me!" De beveiliging van het festival lacht en De Likt heeft er weer een fan bij.

Eenmaal binnen worden we door twee serieuze stagemanagers ontvangen. Net dan loopt een groep bejaarden voorbij, die een fototour krijgen door het architectonisch indrukwekkende gebouw. De melige groep muzikanten brengt hun goede sfeer over en iedereen lacht in de middagzon.

Nadat iedereen een biertje heeft loopt de band een rondje en verbaast zich over de stilte bij de band die voor hen speelt. Er worden veel handjes, knuffels en zoenen gegeven. Het is duidelijk dat de mannen een thuiswedstrijd gaan spelen.

10 minuten voor dat De Likt opmoet stroomt de zaal vol terwijl Da'ud opzwepend draait. Bij een glimp van Jordy, gehuld in een felgekleurde 'Aussie', reageert het publiek al uitzinnig. Hij opent met een luidkeels "Rrrrrrotterdam, Goedenavond!" 
Wat volgt is een orgie van futuristische funk. De tracks, inmiddels stuk voor stuk hits, glijden er gladder in dan het gouden broekje van Dijkshoorn. Hoogtepunten zijn er te veel, maar om er een te noemen: het publiek wordt gevraagd mee te tellen terwijl Jordy push-ups doet. Het publiek smult en als de beats van John 'De Professor' van Beek en Giorgi 'De Zwarte Parel van Rotterdam' Kuiper inklappen bereikt de show 'dat moment'. Iedereen is samen, het publiek, de band, de beveiligers, de prachtige zaal en een meegenietende Nino en Frankie smelten samen tot één Rotterdams wezen. De show lijkt voorbij te vliegen, terwijl de drie kwartier die er voor stond ingepland ruim wordt overschreden. 

Voldaan en uitgeput komen de mannen van het podium. De thuiswedstrijd is met een hattrick gewonnen.