Jacqueline Govaert, Bevrijdingsfestival Overijssel, Podium Wärtsilä, 5 mei 2014.
BFO14: Jacqueline Govaert
Bewogen, maar niet in beweging
Jacqueline Govaert heeft net haar tweede soloalbum uitgebracht die goed ontvangen is, met nummers zoals God Knows en Hear How My Heart Beats. Vooral God Knows is muzikaal erg goed, maar in tegenstelling tot de muziek die ze maakte bij Krezip pompt deze muziek niet veel energie in het publiek. Erg jammer, want wat Govaert ook doet, in de band Krezip of solo, ze doet het goed.
Het concert:
De act:
Govaert werd vergezeld door een drummer, een gitarist en twee achtergrondzangeressen, die samen erg goed klonken. De zangeres begon na een introducerend nummer die te lang duurde, waardoor de aandacht van het publiek weer verzwakte. Door de gehele act bleef de energie in het publiek maar matig, vooral door de langzame nummers, alleen tijdens het nummer Sweet Goodbyes kwam het publiek in beweging. Dit stond in sterk contrast met de energieke Chef’s Special en BlØf.
Het nummer:
Er waren twee nummers die eruit sprongen: Sweet Goodbyes en Hear How My Heart Beats, met beide nummers kwam de energie terug en leefde de boel weer even op. Het mooiste was dat iedereen mee zong met Sweet Goodbyes, zoals we gewend zijn bij dat nummer, dit nam niet weg dat het mooi was. Bij Hear How My Heart Beats probeerde Govaert de vrouwen mee te laten zingen. Dit lukte haar niet en ze gaf de poging dan ook snel op.
Het moment:
Tijdens het nummer Sweet Goodbyes, zoals gezegd een bekend moment. Dit nam niet weg dat ik en iedereen om mij me heen, zachtjes maar toch uit volle borst meezong.
Het publiek:
Het publiek werd niet echt geënthousiasmeerd door de keuze van nummers, maar wel door Govaert zelf. De mensen waren bezig met praten, drinken en/of roken in plaats van op haar letten, velen zagen de muziek primair als achtergrondmuziek.
Het oordeel:
Govaert was goed, ze deed haar ding en was enthousiast. De keuze van de nummers zorgde er echter voor dat het publiek alleen bewogen werd en niet ging bewegen.