In de kleine zaal van Atak wordt Crossing Border muzikaal geopend door GaBLé. De twee hoofdletters in het midden vormen een handelsmerk: ook songtitels schrijft de Franse band in deze stijl. In eigen land is GaBLé regelmatig te zien op festivals, in Nederland speelde de band al eens op Eurosonic en Walk The Line. Al snel wordt duidelijk dat GaBLé niet in een hokje past. Voor wie dat toch graag ziet: je zou het elektronische folk kunnen noemen. Gitaren gaan een speelse strijd aan met drums en andere voorwerpen die om stokslagen vragen. Andersom fungeren blokfluiten prima als drumstokken en ook plastic flessen blijken multifunctioneel. Uit de synthesizer klinken ondertussen allerlei hypnotiserende samples.

De drie muzikanten hebben een uitstekend gevoel voor timing. Steeds wanneer er in de chaos van licht en geluid geen kop of staart meer te bekennen lijkt, komt alles onverwacht en heel acuut tot stilstand. Het verrassingseffect lijkt het publiek wel te bevallen. Overigens is het niet alleen chaos wat de klok slaat. Sommige liedjes zijn van zo’n kinderlijke eenvoud dat ze in Sesamstraat niet zouden misstaan. GaBLé zou überhaupt in Sesamstraat niet misstaan: een lief glimlachend meisje, een nogal onhandige jongen (wiens pogingen tot interactiviteit niet echt overkomen – of zou het erbij horen?) en een broertje van Urbanus met streepjesshirt en aandoenlijk Frans accent. Eén ding is zeker: met GaBLé heeft Crossing Border iets bijzonders in huis gehaald.

Afsluiter van de donderdagavond is Glen Hansard, eveneens uit Ierland. Glen is vooral bekend als frontman van The Frames en The Swell Season. Vandaag staat hij solo op het podium, maar in zijn eentje is Glen allerminst: ook hij heeft een flinke begeleidingsband meegenomen met blazers en strijkers. Glen opent met een prachtige, bijna akoestische versie van 'You Will Become'. Daarna volgt het minstens net zo mooie 'Maybe Not Tonight'. Vanaf het vierde nummer mag de pers niet meer fotograferen. Op het podium komt men dan helemaal los. Niet alleen Glen is in topvorm, ook de blazerssectie maakt indruk. Vooral de trombonist valt op. Verstopt onder zijn pet oogt hij enigszins verlegen, maar in zijn fenomenale solo’s en steengoede sectiewerk is dat niet terug te horen. Een gastrol is er voor Charlotte Blokhuis, die de vrouwelijke partij in 'Falling Slowly' voor haar rekening neemt. Haar stem matcht prima met die van Glen.

Zo’n 20 minuten voor het einde krijgt Glen een ingeving. Die ruimte daar voorin, met die tafeltjes. Leuk gedaan hoor, maar het schept zo’n afstand. Of iedereen alsjeblieft wat meer naar voren wil komen: “The closer you are, the better you feel”. Dat hoeft hij geen tweede keer te vragen. De schouwburgstoelen stromen leeg en in een mum van tijd staat men bij het podium. Precies zoals Glen het in gedachten heeft. In een vloeiende beweging volgen dan 'This Gift', 'Revelate' en 'Star Star'. Uitgevoerd door een vijftien man sterk orkest klinken deze nummers extra indrukwekkend. Voor This Gift komt Charlotte nog even terug. Glen is in zijn element. Hij zou tot middernacht spelen, maar “we are past our curfew and we are going to break it now!” Dat gebeurt met 'Passing Through' van Leonard Cohen. Eerst als intieme samenzang, naar het einde toe verdwijnt Glen met zijn muzikanten al zingend en spelend van het podium. Een waardige afsluiter van de eerste dag.