De popzaal van de ECI is redelijk gevuld, helaas niet vol, maar de sfeer is bij binnenkomst goed. Sowieso voelt het goed om weer eens lekker live bandjes te kunnen kijken op dit mooie podium. Aanwezig zijn vooral aanhang en fans van de optredende acts en die geven de acts de respons die ze verdienen.
Nu of Nooit 2016 voorronde 4
In de ECI Cultuurfabriek te Roermond
Tijdens de vierde voorronde van Nu of Nooit in de ECI Cultuurfabriek te Roermond presenteren wederom vijf uiteenlopende acts zich aan het publiek. De belangen zijn groot: een ticket naar de finale en uiteindelijk een fel begeerde plek op Pinkpop.
Dat ondervindt ook de eerste act van de avond. Singer-songwriter Ron Verkoulen trapt af en vanaf zijn eerste nummer wordt zijn muziek enthousiast ontvangen. Zichzelf ondersteunend op gitaar maakt hij hedendaagse folk. Muzikale inspiratie zoekt hij onder meer bij Eddie Vedder en Damien Rice, maar associaties naar die artiesten komen tijdens de show niet direct naar boven. Dat heeft wellicht te maken met het feit dat Ron Verkoulen kort geleden is overgestapt van de Engelse taal op het Limburgs dialect, het Maasniels plat om precies te zijn. Hij vraagt zich dan ook hardop af, of de mensen nu meer aandacht hebben voor de onderwerpen die hij in zijn teksten aansnijdt.
Dat laatste lijkt gaandeweg het optreden inderdaad het geval. Zijn melancholische liedjes vol verlangen en optimisme vinden gehoor. En waarom ook niet? Illustere singer-songwriters als Ed Sheeran en Passenger stonden niet lang geleden alleen met gitaar op het grote Pinkpop-podium.
Luca Madu, de tweede act van de avond, tapt uit een ander vaatje. Zangeres Lotte Slangen en haar zes begeleidende muzikanten bezetten het hele podium. De podiumpresentatie is door de meegebrachte verlichting fraai. De bandleden, allen student aan de Rock Academy, stralen ambitie uit en dat klinkt ook door in hun muziek.
Voorzien van een celliste en een violiste creëert de band met mooie arrangementen een intieme en soms donkere sfeer. Dit alles vormt een geslaagde combinatie met de serene en dan weer krachtige vocalen van Lotte Slangen. Een glimlach op haar gezicht tijdens het eerste applaus, verraadt dat de aanwezige spanning langzaam plaats maakt voor plezier. Luca Madu eigent zich het podium toe en in het laatste nummer, 'Made of', gooit de band alle remmen los. Ook als Luca Madu een groot gebaar wil maken lukt dat en blijft de band staan als een huis.
De vier heren van The Community zijn naar eigen zeggen niet te vangen in één muziekstijl, maar gevangen door verschillende stijlen. Met dat uitgangspunt worden we meegevoerd in een muzikale achtbaan van discoritmes, funky gitaren, rocksalvo's en vintage synthesizer-geluiden. Deze Evil-Disco-Space-Time-Funk trip is onlangs nog vastgelegd op een EP en inmiddels beproefd op de planken van festival Bruis. Ook vanavond spreken het overvloedig aanwezige spelplezier en de eigengereide muzikale koers boekdelen.
Met die muzikale koers doet The Community nog het meest denken aan het psychedelisch broertje van De Staat en het Belgische Goose. Virtuoos is het niet, met name de ritmesectie heeft nog wat gezamenlijke vlieguren nodig. Maar geef deze heren nog wat extra tijd en de opvallende danspasjes van de frontman en de bij vlagen absurdistische teksten vol zelfspot gaan erin als koek.
Dageraad is act nummer vier. Het timbre van frontman Loek Tonnaer komt dicht bij dat van Jack Poels. En ook de band sluit qua muzikale setting met twee blazers en accordeon naadloos aan op Rowwen Hèze, dat een vergelijking met Limburgs grootste band onvermijdelijk is. Het zestal is echter al enige jaren bezig met het componeren en opnemen van eigen muziek. En dat heeft geresulteerd in goed in elkaar gezette feestnummers, zoals de recente single 'Eiland' en mooie ballades als 'Zomerdaag'.
In het vertrouwde plat komen teksten voorbij over feest en plezier, maar ook klein gehouden nostalgische verlangens. Dat alles wordt verpakt in Texmex, Ierse folk of Balkan-muziek. Hoewel de band een geoliede eenheid vormt, kan de podiumpresentatie verbeterd worden door meer eenheid uit te stralen en af en toe intimiteit van de ballades beter te benutten. Verder is, zo blijkt bij het slotnummer, een uptempo feestje bouwen Dageraad wel toevertrouwd.
Ook bij de vijfde en laatste band White Noise is de muzikale overgang groot. Deze driemans formatie geeft vooraf in haar 3voor12 interview aan te klinken als 'onszelf'. Die omschrijving is treffender dan op het eerste oog lijkt. White Noise neemt je terug in de tijd naar begin jaren tachtig met flarden Punk-funk en ook New wave. Het geluid is groots en waaiert wijds uit. Van de geluidsman mag White Noise als laatste band hard en dus snijden vanaf het eerste nummer de gitaarklanken door de zaal. Een meelopende track met geluidseffecten en extra zang maakt het bandgeluid smaakvol af. We horen een vroege U2 en New Order en door de bezetting, sound en meelopende visuals zijn er sterke associaties met Rush. Die voorbeelden hebben de leden van White Noise bewust meegemaakt en hun persoonlijke muzieksmaak ongetwijfeld gevormd. White Noise is een geslaagde muzikale trip naar de jaren tachtig.
Het zit erop. Je zou bijna vergeten dat we eerder vanavond lekker rustig begonnen met Ron Verkoulen. Het is het gevolg van de veelzijdigheid van deze geslaagde avond. De organisatie verliep goed, de ombouw tussen de bands verliep soepel en het zaalgeluid was goed.
Tot slot worden traditiegetrouw nog prijzen uitgereikt. De prijs voor de beste song gaat naar het nummer 'Made of' van Luca Madu. De prijs voor beste muzikant wordt in de wacht gesleept door zangeres Lotte Slangen, eveneens Luca Madu. Pas komende week, na afloop van de zesde voorronde in Volt te Sittard, worden de finalisten bekend gemaakt. De appels-met-peren-vergelijking die daarvoor nodig is, is voorbehouden aan de jury, maar het zou zomaar kunnen zijn dat achteraf blijkt dat Luca Madu met alle prijzen uit Roermond naar huis is gegaan.