Singer-songwriter en geluidskunstenares Jane Who heeft de eer om de derde voorronde te openen in haar eigen stad, aangekondigd door de presentator van de avond: King Mobe. Zo start de avond heel comfortabel en rustig. Met haar dromerige luisterliedjes brengt ze integer maar zeker Weert in vervoering. Gewapend met haar stemgeluid en toevoeging van slechts haar gitaar en het incidentele gebruik van een zogenaamde looper, een apparaat om steeds weer nieuwe zanglijnen en gitaarspel toe te voegen aan haar liedjes, weet deze dame je te boeien. De meegenomen bassist vult haar klanken aan met een gepast stukje bas waar nodig. Wat een opener. Niet voor niks dat ze later de ‘Song van de avond’ in de wacht sleept.

Gruizig, vettig en hard! John Coffey meets Wolfmother, een groter contrast met Jane Who bestaat er niet vanavond. Panacee is de naam en last minute gevraagd om deel te nemen aan deze voorronde.

Groovende baslijnen waarbij de plectrum het zwaar te verduren heeft, sleazy ronkende gitaren, fanatieke drums en psychedelische klanken kenmerken de muziek van dit kwartet. De eerste danspasjes worden gewaagd. Heel goed te pruimen.

De eer van ‘Muzikant van de avond’ valt drummer Løuie Hamers ten deel, een opvallende verschijning achter zijn drumkit in alle positieve opzichten.

Stadionrock in De Bosuil, het kan. Shiverburn is power rock in pure vorm. Gepolijst en geolied, een charmante frontvrouwe, fotogenieke poses, enthousiasme, goed musiceren; alles klopt aan deze formatie. Met veel toewijding en overtuiging zorgt deze band dat het publiek echt in beweging komt. Hier wordt niet afgewacht en je kan merken dat we hier te maken hebben met een groep muzikanten die echt weten waar ze mee bezig zijn. Dit kan niet lang meer opgesloten blijven in zalen. Boekers van festivals zullen niet verkeerd gokken als ze deze band boeken voor komend seizoen. Of daar Pinkpop bij zal horen zal de tijd leren.

Onheilspellend, donker en meeslepend. Dit is Rhei, het tegengeluid van de avond. Gedreven en vastberaden wordt er in de thuisstad gemusiceerd, aangevoerd door de markante frontman. Je merkt dat er geen concessies aan de muziek gedaan worden. Vastberaden en geconcentreerd wordt een donkere, melancholische mix van ouwe en nieuwere (hard-)rock, gecombineerd met verrassende melodieën, gebracht. Af en toe verrijkt met digitale Hammond klanken. Eigenlijk niet in een hok te duwen maar dat hoeft niet. Fijn om te zien en vooral horen dat er ook ruimte gezocht is buiten de gebaande (pop- en rock-)paden.

Last but not least. De laatste act van vanavond is aan de beurt. Dwingend swingend starten The I.T.’s hun showcase vanavond. Met hun vrolijke, synthesizer-gedreven pop wordt Weert verder opgezweept. De grote fanschare in de zaal zorgt dat deze jongemannen er nog meer zin in krijgen, zeker als het meegebrachte spandoek uitgerold en omhoog gehouden wordt. De zanger speelt moeiteloos een flink mopje toetsen mee. Met een compacte set van kunstig geconstrueerde en aanstekelijke liedjes zijn ze in staat om te laten zien wat ze kunnen. ‘Editors met een dosis plezier’ horen we hier zelfs roepen. Hier gaan we in de toekomst vast meer van horen. Met een groots applaus sluiten ze de derde voorronde af.  

Aan kwaliteit ontbreekt het niet en het blijft een dooddoener om te zeggen dat het lastig zal zijn voor de jury om een keuze te maken wie er doorgaat naar de finale. Toch is het niet anders. Het publiek en artiesten hebben zeker kunnen genieten van de gevarieerde acts vanavond, wij in ieder geval. Op naar voorronde 4 van Nu of Nooit 2016.