Op het hoofdpodium dus eerst The Dutch Bluegrass Revue. Ha, die mensen heb ik eerder gezien. Toen heetten ze The Blue Grass Boogiemen. Maar nu hebben ze hun krachten gebundeld met de formatie Herman Brock Jr. en vormen ze onder de naam The Dutch Bluegrass Revue een gecombineerde act. Dat wil zeggen, na de show van de Boogiemen roepen ze Herman Brock Jr. erbij om een aantal nummers te spelen, en ze eindigen met een groot gecombineerd encore.
Zomerparkfeest Venlo 2016, dag 4
Common Linnets laten het park volstromen, vele mooie acts
Het is zondag 28 augustus 2016, en dat betekent dat de laatste dag van het Zomerparkfeest is aangebroken. De dag begint voor 3voor12 relaxed met The Dutch Bluegrass Revue en het zal daarna voornamelijk bestaan uit heen en weer lopen tussen de Main Stage en de Zelt-tent. We eindigen bij het Amigo-podium.
In de Zelt-tent gaat daarna Project Rakija van start. Wat een heerlijke muziek. Twee leadzangers, twee achtergrondzangeressen, en muzikaal is het lekker avontuurlijk. Rock, electro, reggae, hiphop en Balkan-achtige ritmes. Er zit een mooie opbouw in het programma. Zelfs de eerste songs, die nog niet het sterkste gedeelte van het programma vertegenwoordigden, waren al redelijk dansbaar, en naarmate het programma vordert, neemt de kwaliteit toe. Bijzondere toonladders, gerapte stukken, weemoedige klanken, het kan niet op. Alleen het geluidsniveau in de tent, op een gegeven moment stond het voor mij nét te hard.
Op de Main Stage speelt Kwante Hippe. Fijn dat er na Neet oet Lottum en (zoemaar) een jonge groep muzikanten duikt in het gat dat gevallen is in de ongecompliceerde Limburgstalige popmuziek. De groep doet een aantal dingen alvast erg goed. De naam, in de eerste plaats. Heerlijk, een band uit Venlo met een echt Venlose naam. Een naam die staat als een huis, (zoemaar) met die haakjes en kleine letters was toch altijd maar behelpen. En persoonlijk was ik er erg over te spreken dat de mannen van Kwante Hippe teksten schrijven met poëtische kwaliteit. Verademing na (zoemaar)'s teksten die vooral draaiden rond de "verheerlijking van de burgerlijkheid", zoals ik het wel eens genoemd heb. Kwante Hippe durft (bij tijd en wijle) de diepte in.
Kwante Hippe is een band waarvan niet elk nummer in de roos is, maar ze heeft genoeg in huis om het te gaan maken. Refreintjes waar je een feest mee kunt bouwen, ze zijn er, en een lied waarin wordt teruggeblikt op jeugd en toekomstplannen, de tijd dat "ik alles kos waere": dat lied heeft het in zich een lijflied voor millennials te worden.
De zanger vertelt: het heeft er nog om gespannen of ze hier konden staan, hij is een tijd ziek geweest, waardoor optredens zijn afgezegd. Wel, we gunnen de band een geslaagde herstart!
Mingo Fishtrap was genieten voor soulliefhebbers. Leadsinger Roger Blevins heeft een veelzijdige stem. Gruizig als Sam en Dave, maar soms ook bijna vrouwelijk, met de ogen dicht zou je je bij sommige fragmenten een zwarte vrouw op het podium inbeelden. Dan weet je dat je kwaliteit te pakken hebt. Muzikaal is de band van alle markten thuis. Sterker nog, sommige ingewikkelde breaks deden me even aan Frank Zappa denken. Deze muziek is kaasje voor recensenten, maar ook bij het grote publiek slaat het aan. Topact voor soulliefhebbers, maar wie is dat tegenwoordig niet. Voor goede soul als deze zou toch iedereen moeten vallen?
Jeremy Loops heet Jeremy, komt uit Kaapstad, Zuid-Afrika en werkt met loops. Live bouwt hij zijn muziek op met lagen. Na een intro op mondharmonica, en een "Welcome to the show" demonstreert hij hoe het werkt. Maar dat je zo als eenmansorkest een vol en compleet geluid kunt maken, weerhoudt hem niet om enkele medewerkers voor te stellen. Onder applaus roept hij makkers voor drums en bas het podium op. En vocaal en voor toegevoegde lyrics is er een prominente rol voor een rapper.
Het wordt een bijzonder optreden. Wat een muzikaliteit. Door het inzetten van een pitch shifter, breidt Jeremy zijn stembereik uit: van een diepe basstem tot "a nice girly voice" is mogelijk, en met die laatste zingt hij live intrigerende koortjes in. Prachtige muziek, ritmisch en met urgentie, wat wil je nog meer. Bij een enkel nummer krijgen we er zelfs een riff op een heuse saxofoon bij, ook live ingespeeld door een van de muzikanten die hij heeft meegenomen.
Minder onder de indruk was ik van The Jacques. Een band die afkomstig is uit Bristol, Engeland. Abusievelijk verstond ik Brussel, en combineerde dat al te gretig met de Frans aandoende voornaam. Ja, waarom ook niet. The Jacques had best uit Brussel kunnen komen, gitaarrock met een twist, hier en daar kon ik al parallellen leggen met dEUS. Maar dan wel minder goed.
The Jacques had wat mij betreft een "telling name". Nomen est omen, de Engelsmannen zijn gespecialiseerd in een soort schreeuwrock, waarbij de trommelvliezen van de luisteraars "de sjaak" zijn. Het kan er ook aan gelegen hebben dat het geluidsniveau in de tent eigenlijk bij alle bands die daar optraden nét iets te hard stond, maar bij The Jacques werd het vanwege de schreeuwstukken in de songs ondraaglijk. Menigeen betreurde dat hij of zij geen oordopjes had meegenomen.
Dat vertekent natuurlijk het beeld. The Jacques maken eigenlijk best wel gedegen rockmuziek. Maar een te heavy geluid gecombineerd met wat onmatig afgestelde speakers legden een smet over het optreden. En dan valt ook eerder op dat het geluid iets te massief is en de teksten nergens echt de belangstelling oproepen.
"Ze is wel veranderd" is de eerste gedachte als het publiek Ilse DeLange ziet verschijnen op het hoofdpodium van Zomerparkfeest Venlo. Ander kapsel en andere sound. Ja, werkelijk, The Common Linnets heet de band die op het podium staat, en dat is echt andere koek dan Ilse DeLange met backing-band. Andere koek, maar niet minder, misschien zelfs wel beter. Steengoed en verfrissend. In de samenzang met de andere bandleden spreekt DeLange andere stemregisters aan dan in haar vroegere solowerk. Maar ook als ze de hoofdstem zingt, blendt dat op andere manier dan voorheen met de achtergrondzang. Het blijft kwalitatief uitstekend.
De nummers die er bij The Common Linnets uitrollen, hebben bijna allemaal wel iets bijzonders, iets wat een goed liedje tot een goed liedje maakt. De stem van DeLange roept tegenwoordig associaties op met die van die andere zangeres die de bakens durfde te verzetten: Jewel. Hoewel, och, dat is ook maar voor één nummer, bij het volgende nummer klinkt ze meer als Dolly Parton, en dan net iets heser. Sexy. Over Dolly Parton gesproken, waarempel, daar krijgen we een cover van een hit van deze wereldster: "Jolene" komt voorbij in een prachtige eigen interpretatie.
Het park is volgestroomd met mensen. De woorden van haar lied "New Beginning", nog van het album "Clean Up" uit haar solotijd, zouden toepasselijk geweest zijn: "Let me introduce myself again". Bij het Venlose publiek is de hernieuwde kennismaking buitengewoon goed bevallen. Gisteren was het nog een hele klus het park te ontruimen, het park weer vol met mensen krijgen blijkt een peuleschilletje als je DeLange op het podium zet, grapte de presentator van dienst al. The Common Linnets op het Zomerparkfeest was een hoogtepunt.
Na zoveel goede, op de een of andere manier toch herkenbare nummers, hoewel je ze nooit op de radio hoort, sluit 3voor12 limburg de dag af bij een act die op een heel andere manier herkenbare muziek brengt. Discohen heet de band. Op het eerste gehoor denk je bij een concert van Leonard Cohen terecht gekomen te zijn. En dan luister je naar de tekst, en gaat je een lampje branden. En dan luister je naar de melodie die de achtergrondzangeres zingt. En dan wordt duidelijk wat er aan de hand is: hier worden bekende hits gebracht, zoals ze zouden klinken als Leonard Cohen ze in zijn eigen stijl zou brengen. Hits van een grote diversiteit aan artiesten: Madonna, The Rolling Stones, Rod Steward. Gezongen met de diepe krasserige bas die sprekend lijkt op die van Leonard Cohen, en een vrouwenstem. En heel verrassend: het werkt keer op keer!
Het levert een zeer aangenaam programma op. Visueel, met een zanger die het publiek goed bij de show weet te betrekken, stijlvol gekleed met Leonard-Cohenhoed en naast hem een prachtige achtergrondzangeres. De zanger gromt en blaast de teksten met passie en de achtergrondzangeres klinkt als een engel. De rest van de band ondersteunt, en maakt alles tot een strak en dansbaar geheel.
Zowel het idee als de uitwerking zijn briljant. Voor het publiek is het een belevenis: steeds even raden, welk nummer zijn ze nu aan het spelen, waar ken ik het ook alweer van, en daarna genieten van de prachtige samenklank, het contrast tussen de engelenstem en de stem van die wijze kraai, aan wie deze act toch een soort eerbetoon is.