Sfeervolle eerste ronde van Nu of Nooit in vervangende locatie oppe Ruiver

90 Day Jane, Hard2Get, The I.T.'s, Shiverburn, Bruna presenteren zichzelf in The Rock Station

Twan Bakker (foto's: Marcel Degens en Nadia Hagen) ,

De eerste editie van Nu of Nooit werd noodgedwongen in Reuver (oppe Ruiver) gehouden in het vrijwel onbekende The Rock Station waar vijf pop/rock-bands zich van hun beste kant lieten zien om kans te maken op de openingsplek van Pinkpop 2015.

Heel even was er paniek; de grote brand in een jachthaven in Roermond zorgde voor een verspreiding van asbestdeeltjes over het hele centrum van de stad. En laat die jachthaven nu net haar rook als eerste uitblazen over de ECI Cultuurfabriek. Het zag er in eerste instantie naar uit dat de ECI na een schoonmaakbeurt zaterdags weer operationeel zou zijn. Maar helaas moest de Nu Of Nooit-organisatie toch een alternatieve locatie in de regio zoeken. En zo kwam het dat velen voor het eerst in The Rock Station in Reuver belandden. Presentator Roel Peijs kondigde popconsulent Paul Moerel aan die vervolgens een welverdiend bloemetje uitreikte aan de eigenares van de locatie.

Om 21:00 uur was het aan de Meijelse band 90 Day Jane om het 2015-seizoen van Nu of Nooit (in 2014) te openen. Zonder aarzeling begon de band aan hun set gevuld met aanstekelijke, energieke rocknummers op headbang-snelheid. Qua zuiverheid was de zang behoorlijk instabiel, ondanks, naar eigen zeggen, het geweldige podiumgeluid. Maar de ultiem gekozen melodieën in de refreinen maakten dit meer dan goed. Er zou nog net meer winst te behalen zijn uit de zanglijnen als de unisono samenzang zou worden vervangen door een mooie harmonisering, hoe we dat later op de avond nog vaker wel mochten horen. En net als je lekker bezig bent, valt bij het intro van het tweede nummer de stroom uit. Twee zenuwslopende minuten volgen, maar het nummer wordt professioneel goed hervat. In 2011 stond de band ook al in een voorronde, maar achteraf gezien vonden ze zichzelf toen nog niet klaar voor Pinkpop. Alhoewel de set goed vloeit en de band een gretig enthousiasme uitstraalt, blijven er nog een paar details om aan te werken. De songstructuren klinken soms onwennig en geforceerd, waardoor een nummer niet de groove behoudt die het verdient. Maar de opener heeft in ieder geval het knusse zaaltje met vijf graden extra opgewarmd.

Een kwartier later mogen de drie heren van Hard2Get het podium bespringen. Met een gastmuzikant op altsaxofoon en zanger/gitarist Stan op toetsen, begint de band uit Echt/Susteren haar set. Alhoewel het zaalgeluid doorgaans ontzettend goed is, klinkt het eerste nummer enigszins kaal door het gemis van de gitaar en de niet goed hoorbare piano. Maar bij het tweede nummer wordt er weer gekozen voor de traditionele set-up met gitaar, waarbij de zanger/gitarist op de kabel van de bassist gaat staan (wijze les voor op Pinkpop). Bij het derde nummer valt het gitaargeluid weg, maar wordt de solo vol overgave gespeeld op het orgel. De set bestaat uit groovende rocknummers met een mespuntje soul. Je zou met deze omschrijving denken dat de bandleden een ogenschijnlijke rust over zich zouden hebben, maar de heren staan stuiterend op het podium. En als tijdens het laatste nummer de bas nogmaals wegvalt is de chaos van de set redelijk compleet. Maar het publiek boeit dit allerminst, want het enthousiasme van de band wordt door het publiek overgenomen en verdubbeld. En zelfs de jury is overtuigd van de potentie van de band door het nummer 'Still Waiting' te waarderen met de titel 'Beste Song van de Avond'.

Ondertussen is het 22:30 en weer vijf graden warmer, als ook The I.T.'s hun tweede keer in een voorronde mogen wagen. De band hoopte in Venlo in 2013 al op een optreden op Pinkpop, maar was er toen volgens de jury nog niet klaar voor. De band is in de afgelopen twee jaar stevig gegroeid en klinkt daarmee als een geheel met een overtuigend bandgeluid. Gedurende de set vallen her en der de afgezaagde gitaarriffjes op, maar de zuivere zanglijnen en mooie samenzang met de bassist maken van deze band een nog beter kloppend totaalplaatje. En het bewijs dat de muzikanten niveau hebben blijkt uit de jury-benoeming van toetsenist Luuk tot 'Beste Muzikant van de Avond'.

Waar de andere bands al jaren samen hebben doorgebracht, bewijst het Heldense Shiverburn dat slechts een jaar ook voldoende is om een boeiende set neer te zetten en over te komen alsof je Ahoy kunt vullen. Als je dit doet zonder aan integriteit te verliezen en zonder overdreven geforceerd een toneelspel uit te voeren, dan zou een mooie toekomst voor deze jonge muzikanten best wel eens mogelijk kunnen zijn. De kwaliteit van hun onlangs uitgebrachte EP legt de lat meteen hoog om dit live ook waar te maken. Maar dat doen ze. Het samenspel is strak. De nummers kloppen van begin tot eind, alles past bij elkaar en komt nergens gekunsteld over. De samenzang is sterk en de melodielijnen erg aanstekelijk. Zangeres Sanne neemt hierbij de rol van boegbeeld verdienstelijk op zich, waardoor je het haar vergeeft dat sommige uithalen onzuiver zijn. Dat de muzikale invloeden erg duidelijk hoorbaar zijn is helemaal niet zo erg als je je eigen werk op dit niveau kunt brengen. Zelfs de onnodige cover van Katy Perry valt bij het publiek goed in de smaak. Van deze band gaan we zeker nog veel horen.

Na het geweld van de voorgaande bands is de zaal enigszins vermoeid en zoekt elders afkoeling. Als de Belgisch/Nederlandse band Bruna klaar is met hun soundcheck, is de zaal nog steeds maar voor de helft gevuld. Een deel van het aanwezige publiek kletst enigszins respectloos door de sferische nummers van de hoorbaar technisch onderlegde muzikanten heen. Hoorbaar is de omschakeling van muziekstijl voor het publiek te groot. De bandnaam heeft overigens geen enkele verwijzing naar de boekenwinkel of de tekenaar van konijnen, maar is simpelweg de tweede naam van frontvrouw Ciska. De eerste voorronde van Nu of Nooit bevat twee zangeressen en twee saxofonisten. Bruna heeft ze allebei. De barritonsaxofoon speelt bij Bruna echter een wezenlijkere rol dan we aan het begin van de avond hoorden en geeft een heerlijk melancholische sfeer aan de nummers. De nummers zijn slepend en zwaar en daar mag uiteraard een incidentele Franse tekst niet bij ontbreken. De band lijkt te proberen het publiek enthousiaster te krijgen met een snel nummers als afsluiter. Maar ergens breekt dit de mooie sfeer van de set. De band bewijst technisch meer dan vaardig te zijn door het liedje te respecteren en dit niet op te vullen met onnodigheden. Zangeres Ciska is vocaal en als frontvrouw wellicht niet overtuigend genoeg om deze band te dragen voor een rock-lievend publiek. Maar de schoonheid van deze afsluitende band zit in de gecontroleerde details. Die misschien beter tot zijn recht komen bij onvermoeide oren, want Bruna verdient de aandacht.