Pinkpop 2006 / Dag 3

Moz put a smile upon my face

Pierre Oitmann, ,

De laatste dag van het jaarlijkse Pinkpopfestival is zoals gebruikelijk de drukste. En de line-up van de derde dag liegt er dit jaar niet om, met grootheden als Bløf, Franz Ferdinand, Morrissey en Red Hot Chili Peppers. Maar ook enkele acts die de grote doorbraak nabij zijn. We noemen Jamie Lidell, Editors en Opgezwolle. Voor de laatste keer dit jaar een verslag vanuit Landgraaf.

Moz put a smile upon my face

De derde en laatste dag Pinkpop is traditioneel de meest bezochte. Zo ook dit jaar weer. Met enkele groten namen vandaag weet het festival zo’n 65.000 bezoekers te trekken. Daarmee is Pinkpop de financiële klap van vorig jaar te boven gekomen. Oude tijden herleven met enkele bekende gezichten en vooral veel debuterende acts op Pinkpop. Om 11.45u staan er twee acts geprogrammeerd. Op de 3FM-stage is de Braziliaanse metalact Soulfly te vinden en op de John Peel-stage de Amerikaanse retrorockband Living Things. De zanger van dit laatste bandje doet veel denken aan een jonge Mick Jagger of Jim Morrison, terwijl de rest van het clubje eruit ziet als een logeerpartijtje van The Strokes met Placebo. Muzikaal gezien steken ze geen van beiden naar de spreekwoordelijke kroon, maar het is wel zeer vermakelijk. Als de zanger met een vlag van iemand uit het publiek gaat zwaaien beleeft hij zijn ‘Bono-moment’ (hiermee verwijzend naar het legendarische Red Rocks-concert van U2 uit 1983). Naast het jonge grut van Living Things zijn er vanmiddag meer ‘regulars’ wat Pinkpop betreft. Zangeres Skin bijvoorbeeld. In de hoogtijddagen van haar band Skunk Anansie was zij al één van de grote publiekstrekkers. En dat is Skin anno 2006 nog steeds. Deze grungeversie van Grace Jones brengt meer van hetzelfde en tovert tevens nog een paar nummers van Skunk Anansie uit haar mouwloze shirtje. Tot groot genoegen van de bezoekers. Want nummers als ‘Weak’ en ‘Hedonism (Just Because You Feel Good)’ blijven festivalklassiekers. Wederom een ‘dubbele boeking’ om 13.30u. En net als twee uur eerder niet de minste die tegenover elkaar staan. In de festivaltent treffen we Jamie Lidell, één van de nieuwe soulbeloftes. Vergelijkingen met Otis Redding liggen voor de hand, al is het alleen maar al vanwege zijn hit ‘Multiply’, dat erg veel overeenkomsten vertoont met de Redding-klassieker ‘(Sitting On) The Dock Of The Bay’. We hopen echter dat Lidell een langere carrière gegund is dan zijn idool. David Gray staat intussen op de 3FM-stage met zijn overwegend ingetogen popnummers. Dolf Jansen kondigt hem zelfs aan als “de man met de beste en mooiste liedjes op het hele Pinkpopfestival”. Of dat ook echt zo is laten we in het midden. Gray is beslist niet de meest spannende act op Pinkpop, dat is een ding dat zeker is. Huisvrouwenrock van een zoetgevooisde, kalende minnezanger. Één van de twee Nederlandse bands deze pinkstermaandag is Bløf. En meteen ook één van de populairste Nederlandse bands. Ooit. De Zeeuwen openen met hun vorige single, ‘Aanzoek Zonder Ringen’, nadat zanger Pascal Jacobsen zegt: ”Na twaalf jaar staan we dan eindelijk op Pinkpop!”. Net als Racoon een dag eerder is het optreden van Bløf één groot feest der herkenning. Om de promotie van hun nieuwe album ‘Umoja’ te ondersteunen, verschijnen er zelfs enkele internationale gastmuzikanten op het podium. Na Bløf is de festivaltent snel gevuld. Tot ver buiten de tent staan mensen te wachten op één van de grootste en meest interessante Britse doorbraken van vorig jaar: Editors. Voor de verandering eens zonder lidwoord. Na enkele optredens in Nederland afgelopen najaar volgde al snel een nieuwe reeks optredens in de wat grotere zalen. Ook op Pinkpop hadden ze best op een groter podium mogen spelen. Zowel live als op plaat zijn Editors bijzonder goed. Binnenkort zal niemand Editors meer vergelijken met Joy Division, maar andersom. De cultstatus van de band die uiteindelijk New Order zou gaan heten, na de zelfmoord van zanger Ian Curtis, zal waarschijnlijk niet bereikt worden door Editors. Wel zal Editors datgene gaan doen wat Joy Division niet gelukt is. Namelijk wereldwijd doorbreken. Het debuutalbum ‘The Back Room’ bevat minstens net zoveel cult-classics als Joy Divisions ‘Unknown Pleasures’. Deftones zijn helaas minder interessant, maar de liefhebbers kunnen hun pret niet op met deze stevige gitaarmuziek. Kenners lijken het er echter over eens te zijn dat deze band haar beste tijd heeft gehad. Tegen de tijd dat het optreden van het Britse drietal Keane van start gaat, is het Megaland-terrein al bijna helemaal bezaaid met mensen. Met een fel stralend zonnetje en de lekker in het gehoor liggende popdeuntjes van Keane lijkt de zomer dan eindelijk te zijn begonnen. Degenen die Keane vorig jaar op Rock Werchter hebben gezien zullen dit gevoel herkennen. Hoewel bepaalde criticasters Keane afdoen als een (nog) radiovriendelijkere variant van Coldplay en Starsailor, weet deze band met enkel piano en drums bijna alle nummers volledig overeind te houden. En dat is best knap, zeker als je band niet The White Stripes heet. Nu maar hopen dat Keane net zo inventief blijkt als Jack en Mag White. Rond etenstijd heeft het publiek de keuze tussen twee wel heel verschillende bands. Enerzijds kun je gaan kijken en luisteren naar de saaie, zeurderige stadionrock van Nickelback. Een band waarnaast zelfs Bon Jovi progressieve rock lijkt te maken. En wie hun laatste album kent weet dat dit niet het geval is. Anderzijds kun je gaan kijken en luisteren naar de originele en zeer vindingrijke show van The Flaming Lips. Wie dat heeft gedaan zag de beste stageact van dit jaar op Pinkpop. De Amerikaanse symfopopband opende hun set met het meesterlijke ‘Race For The Prize’, een radiohitje uit de zomer van 1999. Tijdens dit nummer werd het publiek in de tent overdonderd met een fantastisch visueel spektakel. Reusachtige oranje ballonen werden het publiek in gegooid, evenals confetti en slingers. Op het podium hupsten kerstmannetjes, groene aliens en levensgrote MSN-icoontjes heen en weer over het podium, net als de vleesgeworden striphelden Thor, Superman en Wonder Woman. Hoewel de zang zo nu en dan leek te verdrinken in het volle geluid van The Flaming Lips weet de band ook muzikaal te boeien. Gelukkig laten ze hun moeilijkere nummers achterwege en spelen ze vooral de meezingbare liedjes. Één van de allerbeste optredens op Pinkpop 2006! Twee jaar na hun debuut op Pinkpop is dit jaar Franz Ferdinand weer van de partij. Deze Schotten waren één van de eerste bands die grote successen boekten met de stroming die omschreven wordt als punkfunk; Een mengeling van jaren ’70-punk, jaren ’80-new wave en jaren ’90-britpop. De performance van Franz is echter erg braaf en ingetogen tegenover die van hun collega’s van Kaiser Chiefs. Ondanks hun prima liedjes gaat het optreden van Franz Ferdinand op den duur een beetje vervelen. De bandleden bewegen op het podium net zo weinig als de heren van The Proclaimers of – erger nog – Mark Knopfler dat doen. Volgend jaar wordt Franz qua populariteit waarschijnlijk ingehaald door de Kaisers en Editors. Dat kan eigenlijk bijna niet anders! Als we het dan toch over Britse bands hebben… De oppergod aller Britse postpunk- postwave- en indiebands is natuurlijk The Smiths. En het is vooral ex-zanger Morrissey die als een god wordt vereerd. Mozzy, zoals de zanger uit Manchester regelmatig wordt genoemd, staat vandaag voor het eerst op Pinkpop. Aanvankelijk zou de beste man al in 1987 op Pinkpop staan met The Smiths, maar kort voor Pinkpop viel de band uiteen. Morrissey deed daarna nog een paar keer Nederland aan, maar heeft nog nooit op een festival gestaan. Met de opener ‘Panic’, de grootste hit van The Smiths in Nederland, is de toon meteen gezet. Mozzy is in topvorm. Zijn stem is flexibel maar krachtig, evenals zijn houding. Dramatische handgebaren, een immer peinzende blik en een kuif die een eigen leven lijkt te leiden. Naast drie singles van zijn vorige album, ‘You Are the Quarry’, brengt Morrissey vooral nummers van zijn nieuwe plaat, ‘Ringleader Of The Tormentors’. En behalve het openingsnummer nog twee nummers van The Smiths, te weten ‘Girlfriend In A Coma’ en ‘How Soon Is Now?’. En hoewel het schier onmogelijk is, lijkt Morrissey zelfs een paar keer te glimlachen. Zelf beschikt The Mozzer ook over de nodige humor, zij het verpakt in cynische doch scherpe opmerkingen. Als er dit jaar ook maar één reden was om naar Pinkpop te komen, dan was het Morrissey. Voor wie niet van Morrissey houdt – en dat is bijna ondenkbaar – kon zich amuseren met Opgezwolle. Één van de meest talentvolle en hoogstaande hiphopacts die Nederland rijk is. Alleen niet heel erg handig om zo’n groep, die op punt van haar nationale doorbraak staat, tegelijkertijd met Morrissey te programmeren. Hopelijk hebben de rappers meer succes op andere festivals. Dan is er nog de afsluiter. Voor het eerst dat zo’n dure act Pinkpop afsluit. Natuurlijk, Red Hot Chili Peppers. Dat de populariteit van Anthony Kiedis en zijn vrienden nog altijd immens is moge duidelijk zijn. Nog steeds ‘red hot’ dus. De fans beleven een rockshow die twee uur duurt en propvol zit met bijna uitsluitend bekende nummers van de Peppers. En dan nog wat geïmproviseerde covers van onder andere Bee Gees en The Clash. De show leunt echter vooral op de performance en de status van de band. Want de muziek van de funkrockers is lang niet zo spannend als het gespring van bassist Flea. En de zang van Kiedis gaat al vrij snel vervelen. Tenzij je een grote liefhebber bent van deze band. Dan heb je de tijd van je leven gehad. Een enkel nummer van hun debuutplaat komt voorbij. Helaas beperken de Peppers zich tot het saaiere en recente materiaal en natuurlijk de hits. Of ze het geld dat Jan Smeets ze betaald heeft waard waren? Ja en nee. Er waren op deze editie van Pinkpop minstens tien acts die veel beter uit de verf kwamen dan RHCP. Maar de Peppers waren absoluut publiekstrekker nummer één. En dat was uiteindelijk de redding van Pinkpop. Jan Smeets kan tevreden zijn. Pinkpop 2006 zal de geschiedenisboeken ingaan als een zeer interessante en zeer succesvolle editie van het oudste festival van Nederland. Pinkpop heeft haar bestaansrecht weer opgeëigend. En daar kunnen we alleen maar blij mee zijn.