Melancholie is troef bij 'queen of the minor key' Eilen Jewell

Americanadiva houdt publiek met gortdroge humor en fraaie anekdotes bij de les

Theo Miggelbrink ,

Vijf albums heeft Eilen Jewell inmiddels uitgebracht. Haar laatste wapenfeit is het in 2015 uitgebrachte Sundown Over Ghost Town. En het lijkt erop dat iedere keer als ze Nederland aandoet haar fanbase weer een stukje gegroeid is. Daarom is dit keer de grote zaal van americanabolwerk Luxor Live de 'crime scene' voor haar diep in melancholie gedrenkte songs. Al zou alle extra aandacht natuurlijk ook deels veroorzaakt kunnen worden door de Nijmeegse all female rebellenclub die in het voorprogramma staat: Bootleg Betty, een band die een duidelijke match heeft met hoofdact Eilen Jewell.

Het concert

Eilen Jewell & Bootleg Betty, Luxor Live Arnhem, donderdag 8 september 2016

Een duidelijke match. Verklaar je nader?

Eén naam volstaat: Wanda Jackson, bekend als de eerste vrouwelijke rockabilly. Toegegeven, Bootleg Betty is een onstuimige bende. En vrolijkheid is (zoals gewoonlijk) troef bij de support act. Maar qua muzikale invloeden tappen ze uit hetzelfde vintageroots-vaatje. Het moge duidelijk zijn: Bootleg Betty neemt haar taak om het publiek op te warmen als support act serieus. Maar misschien geven de dames wel iets te veel gas, aangezien de set van Eilen Jewell (naar verwachting) een ingetogener karakter zal hebben. Hoogtepunten zijn vanavond in ieder geval het beheerste 'Secret' (een nummer dat de dames voor het eerst live spelen) en 'A Song Called Wanda'.

Klinkt alsof het een stapje terug is met Eilen Jewell.

Qua onstuimigheid is dat ook zeker het geval. Maar haar fans komen natuurlijk vooral voor haar goed verzorgde melancholische songs. En daarvan komen er vanavond genoeg langs. Bovendien weeft Eilen Jewell de stevigere, meer up-tempo nummers mooi door de set en houdt ze ons ook met haar gortdroge humor en fraaie anekdotes bij de les. Met een grap over een few inches, die volgens haar het verschil maken als ze aan het begin van haar optreden haar microfoonstandaard verplaatst, heeft ze in ieder geval meteen de lachers op haar hand.

Gortdroge humor en melancholische songs. Is dat geen tegenstelling?

Misschien. Maar het werkt wel! Het wordt ongetwijfeld ook ingezet om te voorkomen dat het publiek gaat zwelgen in zoveel melancholie. Al is het sowieso moeilijk om niet volledig meegezogen te worden in haar mooie liedjes. Dat geldt bijvoorbeeld voor 'Santa Fe': door dat nummer word je als publiek net zozeer meegezogen als door de stad, die Eilen Jewell omschrijft als a city that eats you. Dit lied geeft je het gevoel dat Jewell het helemaal alleen voor jou speelt, waardoor je de rest van het publiek en de zaal volledig vergeet.

Gevaarlijke dame die Eilen, als ze je zo kan betoveren met haar liedjes?

Oh, zeker! Al houdt 'hubby' Jason Beek van achter zijn drumkit gelukkig een oogje in het zeil. Jason Beek vormt samen met contrabassist Shawn Supra de soepel swingende ritmesectie, daar waar Eilen Jewell en de stoïcijns twangende cowboy Jerry Miller de blikvangers van de band zijn.

Twangende cowboy?

Ja, dat is de beste omschrijving voor Jerry Miller. Vooral in de meer up-tempo nummers geeft hij de songs net dat beetje extra. Up-tempo nummers die niet zelden covers zijn van Eilen Jewells muzikale helden. Zo passeren onder andere Loretta Lynns 'Deep As Your Pocket', Eric Andersens 'Dusty Boxcar Wall' en Sleepy Johns 'Drop Down Daddy' de revue. Maar de mooiste ode aan een heldin blijft toch 'Songbird'.

Songbird?

'Songbird' inderdaad. Dat is een liedje voor haar en Beeks tweejarige dochtertje Mavis (vernoemd naar Mavis Staples), dat ze solo en geheel akoestisch als voorlaatste toegift speelt. Volgens Eilen Jewell is Mavis op haar tweede niet alleen het divaatje in de dop dat Europe again? zegt als ze weer met haar ouders op tournee moet. Ze is ook een een zangvogeltje pur sang, waarop Eilen Jewell naar eigen zeggen hopeloos verliefd is. Die toegift als ode aan haar dochter is dus meer dan terecht en een mooi slot van de avond voordat ze er met Otis Rush' 'You Know My Love' écht uitknalt.

Het klinkt als een geslaagde avond daar in de Arnhemse poptempel?

Dat was het ook, meer dan dat. Voorwaarde is wel dat je van melancholische country houdt, want Eilen Jewell doet haar bijnaam 'queen of the minor key' zeker eer aan.