Geweldig Battles virtuoos en freaky, maar nergens ontoegankelijk

En dat is best bijzonder

Tekst: Robin Oostrum ,

Met een frisse mix van post- en prog-rock, elektronica en jazz brak Battles in 2007 door met debuutplaat Mirrored. Een plaat vol freaky nummers waarbij de maat- en tempowisselingen je om de oren sloegen, laat staan die deels robotachtige, deels cartooneske Donald Duck-zang van Tyondai Braxton. Zonder Braxton zouden er in de jaren erna nog twee platen verschijnen: het met gastvocalisten overladen Dross Glop (2012) en het juist geheel instrumentale La Di Da Di (2015). Dinsdagavond deed het drietal Nederland aan met een show in de kleine zaal van Doornroosje.

Een drietal zonder zanger dus, al tovert toetsenist Ian Williams soms wat studiovocals uit een doosje, wanneer hij niet ogenschijnlijk achteloos twee keyboards tegelijk aan het bespelen is. Blikvanger is echter drummer John Stanier, niet voor niks centraal op het podium neergezet. Met de gekste maatsoorten (tel op een loze vrije avond eens mee op 'B + T' of het onnavolgbare 'FF Bada') houdt hij ritme in de meest freaky composities. 

Onnavolgbaar, freaky... is het ook een beetje leuk?
Goede vraag: hoe vaak zien we niet de meest virtuoze gitaristen ten onder gaan aan krachtpatserij en "kijk eens hoeveel noten ik in een seconde kan proppen"-gedrag. Het New Yorkse drietal laat vanavond zien dat virtuositeit niet ten koste hoeft te gaan van goede nummers of een dansbaar optreden: kijk eens hoe het publiek losgaat tijdens het al vroeg in de set gespeelde 'Ice Cream', of hoe de zaal überhaupt zo'n vijf kwartier lang geboeid en hoofdknikkend staat mee te deinen. Het zijn dan ook stuk voor stuk écht boeiende nummers, waarbij gitaar en keyboard regelmatig futuristische duetten uitvoeren - maar nooit zonder de melodie ver uit het oog te verliezen - over die solide basis van Staniers opzwepende drumpartijen.

Vijf kwartier?
Ja, met drie albums en een waslading aan ep's had het ook langer gekund. Halverwege de show wordt de volledig Nederlandse crew in het zonnetje gezet, verder houdt Battles het vooral bij spelen. Is eigenlijk wel goed zo, met een set die geen enkel zwak moment kent. Geweldig is de uitvoering van 'Atlas', met live een ruim twee minuten durende bekkensolo als verlenging van het intro, waarbij Stanier staand achter de drumkit zijn komisch hoog opgestelde bekken bespeelt. 

Even terug naar dat ze het vooral bij spelen houden. Klinkt een beetje als automatische piloot?
Als je kijkt naar de setlists van deze tour spelen ze inderdaad elke avond dezelfde nummers, en dat bekken van Stanier staat natuurlijk al jaren zo bizar opgesteld. Maar het voelt eigenlijk geen moment verveeld of ongeïnspireerd vanavond, integendeel. Ontzettend knap hoe Battles zo'n sterk optreden kan geven met zulke experimentele muziek. Dan ben je een bijzondere band.