Openingsact Bootleg Betty is een heuse main stage act. De Nijmeegse femme fatales, gehuld in kekke jaren vijftig jurkjes, slingeren hun op rockabilly en aanverwante roots-muziek geïnspireerde songs met een aanstekelijk enthousiasme het publiek in. Daarbij eist vooral de lekker energieke performance van frontvrouw Karlijn Wolsing een hoofdrol op, maar het twangende gitaarwerk van Anneke Zeegers en Imke Loeffen maakt het geheel af.

Ook de overige leden mogen shinen. Zo wordt tijdens 'Rockabilly Tune' contrabassiste Daphne Verlinden door Karlijn rücksichtslos in de spotlights gesleept. Maar het mooiste moment van de set is misschien toch wel slotsong 'A Song Called Wanda'. Een ode aan Bootleg Betty’s grote voorbeeld Wanda Jackson. Met deze energieke set is de toon voor vandaag in ieder geval gezet. En het lijkt erop dat ook de weergoden na Bootleg Betty's show besloten hebben om vandaag te gaan schijnen.

Na dit onstuimige begin wordt het publiek in drie groepen verdeeld en is het tijd voor optredens op meer intieme locaties. De 3voor12-Gelderlandcrew wordt ingedeeld bij team geel onder leiding van 'hopman' Peter. Als eerste begeven we ons naar de Engels aandoende tuin van Frans & Riny. Waar Mudboot-veteraan Charl Delemarre samen met extra gitarist Tjebbe Zeeman zijn opwachting maakt. Charl Delemarre is, getuige zijn cover van 'Rode Wijn', een singer-songwriter uit de Bram Vermeulen-school. Vermeulen is in ieder geval niet alleen muzikaal een voorbeeld voor Charl Delemarre, Charl deelt ook nog eens zijn aangenaam rauwe stemgeluid en zijn zwartgallige kijk op het leven met zijn grote held, getuige eigen prijsnummers als 'De Bekentenis' en 'De Storm'. Liedjes die op aangename wijze contrasteren met het optimistisch zonnige weer en de fraaie omgeving.

Na Charl Delemarre is het voor team geel tijd voor Lea Kliphuis, de Nijmeegse Friezin die zich op haar jongste album The World Owes Me Nothing heeft laten inspireren door de Americana van helden als Lucinda Williams. Van Williams covert Kliphuis op fraaie wijze 'Born To Be Loved'. Lea treedt geheel onversterkt op in een prieel in Barbara’s Garden, begeleid door tweede gitarist Eric van Dijseldonk. Naar eigen zeggen brengt ze haar liedjes vandaag thuis, omdat veel van de songs geschreven zijn in een periode dat ze antikraak in Bemmel woonde. Het verklaart waarschijnlijk het bijna griezelig intieme karakter van dit optreden.

Als laatste middagoptreden voor het avondeten ziet onze groep het optreden van Daniel Cane & The Rebellion in de tuin van de kerk. Dat 'rebellion' slaat in dit geval op Daniel Cane & The Rebellions frontman Rico Neeter, die bij zijn eerste groep (team blauw) nog solo optrad als een onvervalste singer-songwriter, maar wiens band al naar gelang de dag vorderde steeds verder uitdijde. Tegen de tijd dat onze groep als laatste in de tuin van de Hervormde Kerk terugkeert, worden we getrakteerd op een full band show met de inmiddels voor Mudboot Sessions gepatenteerde stagedive, waar bij gebrek aan een podium een bankje voor wordt gebruikt. De rebelse attitude van Daniel Cane & The Rebellion vormt echter allerminst een belemmering voor een heel fijn optreden, dat de immer vervagende achterlichten van typische jaren negentig gitaarbands als Buffalo Tom in herinnering roept.

Als de inwendige mens weer aangesterkt is en wij uitgerust zijn van het 'zware' middagprogramma, maakt om half negen Jick Munro & The Amazing Laserbeams haar opwachting. De Limburgers maken Tex-Mex volgens het beproefde Rowwen Hèze concept. Dit betekent feestmuziek van een ongelooflijk strakke band. Maar daar waar de 'Americaanse' genre-broeders van de band vooral in lokaal dialect zingen, kiezen de ideale schoonzonen van Jick Munro & The Amazing Laserbeams toch vooral voor het Engels.

Feestmuziek of niet, strak klinkt het en ook grote thema's worden niet geschuwd: zo handelt 'Some Of Us' over de huidige vluchtelingencrisis. Prijsnummer is misschien wel 'Old Joe', een onvervalste Tex-Mexkraker waar subtiel AC/DC gitaarloopjes in verstopt zitten. Het Rondje-om-de-Kerk publiek maalt daar inmiddels niet meer om. Dat verkeert in een feestroes en staat luid swingend en springend voor de main stage. Het biedt Jick Munro & The Amazing Laserbeams de gelegenheid hun serie toegiften tot ruim een half uur op te rekken. Na afloop loopt iedereen rond met een brede grijns op hun gezicht. Het beste bewijs voor een geslaagde derde editie van het Rondje-om-de-Kerk-Festival.

Rondje-Om-De-Kerk is met zijn capaciteit van 150 bezoekers misschien wel het schattigste kleinschalige festival van Gelderland, of zelfs Nederland. En ondanks dat de Mudboot-organisatoren hun sporen verdiend hebben met intieme optredens op bijzondere locaties, voelt het festival door het lekker ontspannen karakter nergens elitair aan. De locaties, de line-up en zelfs het weer: alles leek vandaag te kloppen. Mudboot heeft het zichzelf moeilijk gemaakt voor de vierde editie. Nou vooruit, een minpuntje dan... De sessies van het middagprogramma zouden best wat langer mogen. Een half uur is namelijk wel erg kort. Maar verder alle lof.