Dat dekselse Pinkpop weer. Waar critici klagen dat het festival de laatste jaren een weinig verrassende programmering biedt, is de exposure die je krijgt als je daar staat als band blijkbaar nog wel groot. Vraag het Vintage Trouble. De vertolkers van energieke soul stonden dit jaar in Landgraaf en verkochten op grond van hun opwindende optreden daar uiteindelijk het concert in Doornroosje 2 juli uit. Maar een festivalweide is wat anders dan een intieme zaal met 1100 bezoekers. Kon de band rondom de dynamische zanger Ty Taylor ook in een kleinere setting overrompelen?

Het concert

Vintage Trouble + Slydigs
Doornroosje Nijmegen, 2 juli 2016

De muziek

Vintage Trouble ontstond in 2010 in Los Angeles en heeft Ty Taylor (zang), Nalle Colt (gitaar), Richard Danielson (drums) and Rick Barrio Dill (bas) in de geledingen. Debuutplaat The Bomb Shelter Sessions verscheen in 2011, The Swing House Acoustic Sessions, een ep met vijf tracks, in 2014 en in 2015 bracht de band 1 Hopeful Rd. uit. Vintage Trouble was het voorprogramma voor onder meer The Rolling Stones in Hyde Park, The Who en AC/DC. De muziek is soul in de traditie van Otis Redding, Jackie Wilson en The Ike & Tina Turner Revue, maar dan zonder de blazers.

Plus

De uit Manchester afkomstige rockband Slydigs trapt rond 20.15 uur de avond open met een stevige gitaarset. Manchester, Engeland? Dus een band die we kunnen scharen onder de Britpop? Ja, het kwartet citeert rijkelijk uit het oeuvre van Oasis en Supergrass door hun mix van pakkende riffs, harmonieën en melodieën en een zanger die qua stem ook wat wegheeft van Noel Gallagher. Nee, want het viertal, bestaande uit  Dean Fairhurst (zang, gitaar), Louis Menguy (leadgitaar, achtergrondzang), Peter Fleming (drums) en Ben Breslin (bas, achtergrondzang), rammelt voldoende enerverende eigen nummers uit de muzikale pols op de plaat en het podium.

'Electric Love', 'Easy Solution', 'The Bitter End' en het prijsnummer 'The Love That Keeps On Giving', dat bijna irritant aanstekelijk blijft na-ijlen in het hoofd, zijn puntige rockliedjes met een catchy hook. Rauwe rock in de lijn van The Greasy Slicks en The Whereabouts. Wel is de band beter in de uptempo nummers: de stem van Dean Fairhurst komt bij langzamere liedjes als 'The Truth Will Be Found' en 'To Catch A Fading Light' minder krachtig uit de verf.

Onder de tonen van High Times stappen tegen 21.30 uur de soulboys van Vintage Trouble de planken op. Hoewel de band bestaat uit uiterst bekwame muzikanten is het frontman Ty Taylor die de plek in de spotlights opeist. Springend, kreunend, glijdend, dansend, en met een rauwe strot die kan brullen én fluisteren is het alsof de vleesgeworden liefdesbaby van James Brown en Otis Redding deze avond in Doornroosje op het podium staat. Als Vintage Trouble een religie is, dan is zanger Taylor de verkondiger ervan die het publiek opzweept, inspireert en in een bijna hemelse stemming van vreugde brengt.  

Met straffe, opzwepende nummers als 'Blues Hand Me Down', 'Total Strangers', 'Roller Coaster', 'Run Like the River', 'Strike Your Light' en het van wellust druipende 'Pelvis Pusher' klotst het vocht en het enthousiasme van de muren. Dit is zweterige soul uit de jaren zestig gespeeld in het heden. Met een band en publiek die elkaar vinden in een hartstochtelijke omhelzing van  muziek die raakt.

Dat de band niet alleen grossiert in opwindende soul maar ook in ingetogen nummers, komt tot uiting in ballads als 'Another Man’s Words', 'Doin' What You Were Doin'' en 'Not Alright by Me'. En hoewel het steeds frontman Taylor is die op de voorgrond treedt, leggen de overige bandleden op de achtergrond wel het krachtige en deels subtiele muzikale fundament van dit optreden.

Min

Of het aan de enthousiaste zang van Taylor ligt of dat het geluid nog niet goed is afgesteld, maar de eerste paar nummers komen de vocalen niet over of vallen ze soms zelfs weg. Gelukkig is dat probleem na het derde nummer opgelost en kunnen we genieten van de krachtige zang van Ty Taylor en de rauwe strot met een diepe snik erin. Maar het is een smetje op het begin van de avond. En beste bands, beste Slydigs: kunnen we ophouden met uitgekauwde powerversies van 'Hey Joe'? Striemende gitaren op volumeknop 10, overstuurde zang en ook nog een stukje Led Zeppelin ertussenin ‘voor de variatie’ hebben we nu al vaak gehoord. Te vaak.

Het moment
Hoewel frontman Ty Taylor vrijwel elk concert het publiek induikt en halverwege de zaal verder zingt, blijft het indrukwekkend om te zien hoe de zanger opgetild wordt door de bezoekers en weer richting het podium crowdsurft. Vintage Trouble wordt op handen gedragen. Letterlijk. 

Het publiek

Al na de eerste nummers was dit een gewonnen wedstrijd. Wil Ty Taylor dat we met z´n allen zwaaien van links naar rechts? Doen we.  Worden we opgeroepen om op de hurken te gaan zitten en al springend en dansend omhoog te komen? Check. Moeten we meezingen? Genoteerd. Wordt er niet gezegd wat we moeten doen als publiek? Maakt niet uit: we dansen toch wel. En zingen? Dat hoef je eigenlijk niet te vragen: dat doen we al massaal. Genieten ook. Erg veel zelfs.

Het oordeel

De zondagse kerkdienst viel op zaterdag dit weekend. Als Vintage Trouble een religie is, dan is zanger Taylor de verkondiger ervan die het publiek opzweept, inspireert en in een bijna hemelse stemming van vreugde brengt. Met een strakke band, een dynamische frontman die weet hoe hij een publiek vermaakt en een setlist bol van pakkende nummers was dit een zeer geslaagd concert.