Spijkerrok 2016 toont de kwaliteit van de regio

Festival met de sfeer van een buurtfeest en een kwalitatieve line-up

Ted van Aanholt ,

'Arnhems kleinste festival' Spijkerrok daalde zaterdag 9 juli weer neer in Vrijstaat Thialf in het Spijkerkwartier. Hoewel veel publiek voor de gezelligheid leek te komen, bevonden er zich toch een aantal muzikale hoogstandjes in de line-up. Met veel lokale en regionale acts toonde Spijkerrok aan hoeveel bijzondere artiesten zich ontplooien in Gelderland en omstreken. Welke bands vertoonden hun muzikale kunsten op Spijkerrok?

Repaired Fade Out ft. Tim Lenders

Een van die bijzondere bands is Repaired Fade Out. De band is ontstaan in ex-gevangenis De Koepel, een noodopvanglocatie voor vluchtelingen en bestaat uit zeven jonge gasten uit Syrië. Samen met woordkunstenaar Tim Lenders van Mensen Zeggen Dingen opent de groep het festival. Lenders opent met een gesproken tekst, waarbij het de vraag blijft of hij deze heeft voorbereid of hij deze improviseert. Daarna zet hij samen met de band een samen geschreven nummer in. 'Ik wil vrij leven' wordt zowel in het Nederlands als Syrisch gescandeerd. Hierdoor komt het besef wat deze jongens hebben meegemaakt pas echt goed binnen en loopt het kippenvel over de rug.

Repaired Fade Out speelt hun vaste repertoire met voor het grootste deel covers van bekende rockanthems die de ene keer beter worden gespeeld dan de andere keer. Niet heel gek als je bedenkt dat de band pas een half jaar bestaat. Het optreden wordt echter bijzonder als de band nummers gaat spelen die bij hun situatie aansluiten. Ze spelen een Arabisch en Egyptisch lied, opgefrist als rockversie. Daarnaast wordt ‘Iedereen Is Van De Wereld’ van The Scene gecoverd. De bandleden van Repaired Fade Out bevinden zich als vluchtelingen in een unieke situatie en als ze die door hun muziek uiten, raken ze de luisteraar echt.

Marinus G. de Valk

Vervolgens opent de Nijmeegse singer-songwriter Marinus G. de Valk de kleine tent. Het is moeilijk te zeggen wat intiemer is: de setting of de liedjes. Met een lichte, simpele begeleiding op akoestische gitaar, bas en trompet brengt Marinus de liedjes van zijn album Leven in Lage Kwaliteit ten gehore. Als bij een nummer de gitaar toch wat harder moet schreeuwen, gaat dat via een Marshallversterker van nog geen twintig centimeter hoog. Op Leven in Lage Kwaliteit beschrijft Marinus G. de Valk een mislukte liefde. Hoewel zijn leven misschien een periode van lage kwaliteit kende, is dit alles behalve waar voor zijn liedjes. De nummers voelen vaak bijna als kleinkunst of luisterliederen. De poëtische teksten komen binnen en brengen de emoties van de muzikant over op zijn publiek. Hoewel er veel geroezemoes van buiten de tent komt, trekt de zanger de luisteraar mee in zijn eigen levensverhaal door zijn persoonlijke liedjes.

LADA

Als het publiek na Marinus G. de Valk de kleine tent verlaat, klinkt het alsof de grote tent in de Ziggo Dome is veranderd. Uit de tent dreunt onvervalste stadionrock. De mannen van LADA hebben het podium betreden. Na een hiatus van bijna een jaar speelt de Arnhemse cultband weer en er komt zelfs een nieuw album aan. Ondanks die pauze lijken de bandleden nog steeds goed op elkaar ingespeeld, want de band staat als een huis. De instrumenten sluiten goed op elkaar aan en vormen zo nummers die op een veel groter podium ook niet zouden misstaan.

Hoewel de sound van LADA allesbehalve uniek is, leveren ze wel vakwerk. De nummers zitten goed in elkaar en hier en daar komen er geniale maar subtiele riffjes aan de oppervlakte. Een duidelijk afgebakende sound heeft LADA niet en dat is ook tevens het minpunt. Het voelt soms of de band qua genre van de hak op de tak springt, waardoor het optreden niet echt één geheel wordt. Dit lijkt het publiek echter niet te deren, want het wiegt vrolijk mee op de ophitsende tonen van LADA.

Sterk Water

Waar de sound van LADA open en toegankelijk is, geldt het tegenovergestelde voor de volgende band. In de kleine zaal staan een zangeres/bassiste en een producer die de beats verzorgt en de zang en bass vervormt. De lo-fi minimal wave die Sterk Water maakt, is zeker niet voor iedereen. Het steeds weer herhalen van dezelfde teksten en riffs, steeds zwaarder vervormd, geeft de muziek van het Haagse duo een enorm vervreemdend effect.

Soms wordt het herhalen wat te ver doorgetrokken waardoor de aandacht verslapt, maar meestal is de balans precies goed. De muziek van Sterk Water creëert een trance waar het publiek in wordt meegetrokken: zang die geloopt en vervormd wordt en de ronde tonen van de bas tegenover de scherpe electrosound van de beats. Hoewel het voor de voorbijganger misschien willekeurig klinkt, zit er voor de geoefende luisteraar heel veel moois in de muziek van Sterk Water.

Electric Company

De vijfde band van de dag is Electric Company. De Utrechtse formatie is zo’n band die elk festival wel wil hebben. Zonnige, opgewekte indie gespeeld door vrolijke mannen in kleurige blousjes. Hier staat echter niet zomaar de eerstvolgende Britpopband. Het vijftal probeert daadwerkelijk iets orgineels te maken en vindt dat in een lichte swing à la The Wombats die in hun muziek verstopt zit. Dit geeft de liedjes van Electric Company net dat beetje extra dat ervoor zorgt dat het heel moeilijk is stil te blijven staan.

Featherweights

"Wij brengen pure hiphop, maar we zijn geen gangsters, wij zijn skinny ass motherfucking featherweights," aldus rapper Marwin Tyrone over zijn act Featherweights die bestaat uit hemzelf en producer/backup mc Mar10. Een betere beschrijving is er bijna niet voor deze nieuwe groep uit Wageningen/Nijmegen. Lekkere, oldskool hiphopbeats met daaroverheen sterke raps vol met fantastische punchlines.

Tyrone toont in zijn set van een half uur dat hij zowel in het Engels als Nederlands goed kan rappen. Hilarische woordcombinaties worden met souplesse en ritmisch feilloos geserveerd aan het publiek. Featherweights trekt voor het eerst de kleine tent goed vol en krijgt hier en daar mensen ook aan het dansen. Het is jammer dat halverwege de set Featherweights overgaat op het Nederlands, dat onderbreekt de grote lijn van het optreden. Daardoor kan de band echter wel al hun kwaliteiten tonen.

Roots Rising

Als Featherweights hun laatste lines hebben gerapt, is het podium van de grote tent al stampvol. Roots Rising staat met elf muzikanten klaar om hun reggae met het publiek te delen. Om hun muziek enkel reggae te noemen, doet de band echter te kort. Hoewel dit genre vaak het startpunt is, gaat Roots Rising uit Zwolle in elk nummer op avontuur in andere genres. Op die manier blijft de relaxte sfeer van de reggae behouden, maar ontstaat er wel een sfeertje waarop het publiek flink uit hun dak kan gaan.

In de eerste paar nummers komt het geluid nog niet heel helder uit de speakers. Als na een paar nummers de geluidsman de elf muzikanten beter heeft weten te balanceren, kan Roots Rising op volle kracht. Hun boodschap van liefde en broederschap wordt overgenomen door het publiek en er wordt volop gedanst. Na hun reguliere set is Roots Rising de eerste band die wordt aangemoedigd om een toegift te spelen en zodoende gaat de tent nog één maal op en neer.

The Heat

Oorspronkelijk zou singer-songwriter Iris Penning de kleine tent afsluiten, maar wegens stemproblemen moest zij afzeggen. Hoewel de vervangers compleet andere muziek brengen, lijkt dat het publiek weinig uit te maken. Het staat vol als bluesrockkwartet The Heat aantreedt voor een zweterig halfuurtje. De band is duidelijk bekend bij een groot deel van het publiek dat lekker meebeweegt.

De pompende bluesrock doet de luisteraar wegdromen naar de lange verlaten woestijnwegen van de Verenigde Staten. De schreeuwende gitaarsolo’s en vooral het fantastische mondharmonicaspel geven de muziek hier en daar een psychedelisch tintje. Het is heerlijk om mee te zweven op de muziek van The Heat, terwijl de bandleden het publiek steeds verder opzwepen naar hogere en hogere extases.

Automatic Sam

Dan is het aan de Nijmeegse heren van Automatic Sam om er nog een schepje bovenop te doen en Spijkerrok keihard af te sluiten. De band speelt diepe, zware, compromisloze hardrock. Een deel van het publiek lijkt echter na The Heat een pauze nodig te hebben, want de zaal loopt tijdens het lange, trage intro maar langzaam vol. Automatic Sam neemt de tijd voor de vijf kwartier aan speeltijd die ze hebben en begint de eerste paar nummers steeds uitgebreid en rustig. Dit haalt de vaart iets uit het optreden. Het maakt het optreden op momenten soms zelfs saai, want Automatic Sam blinkt niet uit in rustige stukken.

Waar Automatic Sam wel in uitblinkt, zijn de momenten waar er meer energie in de muziek komt, dan gaan de drums tekeer en schreeuwen de solo’s van de gitaren. Gelukkig komen die momenten er gedurende de set meer. Halverwege het optreden komt festivaldirecteur Eric Veltink het podium op om het publiek nog wat meer op te hitsen. Zodoende gaat het optreden van Automatic Sam uiteindelijk toch nog lopen en wordt het een mooie afsluiting van Spijkerrok 2016.

Het publiek

Spijkerrok heeft de sfeer van een buurtfeest. De locatie tussen de woonhuizen, de kleine opzet met twee tenten en een paar kraampjes, spelende kinderen, gezinnen die picknicken en vriedengroepen die staan te kletsen: alles geeft het gevoel alsof hier de wijk bijeenkomt om samen plezier te maken. Omdat de meeste bezoekers voor de gezelligheid komen, is de aandacht voor de bands soms niet al te groot. Toch staat er elke keer wel publiek te luisteren en ontdekken deze bezoekers een aantal bijzonder leuke nieuwe bands.

Opvallend is ook om te zien hoe druk festivaldirecteur Veltink is. Hij presenteert beide podia, haalt bier voor de bands, helpt bij het oprollen van tentzeilen, legt kabels goed en tussen al die bedrijvigheid door maakt hij een praatje met zo ongeveer elke bezoeker van Spijkerrok.

Het oordeel

Het is bijzonder hoe een festival van deze grootte met een line-up komt die zeer divers en consequent van goede kwaliteit is. Elke band of artiest heeft zijn eigen unieke geluid en speelt nagenoeg foutloos. Het zijn geen acts van wereldkwaliteit of nationaal bekende bands, maar dat valt ook niet te verwachten met kaartjes van 10 euro. Juist is het leuk om te zien wat voor ontzettend gave initiatieven er in Arnhem en omstreken worden opgezet. Dat, in combinatie met de gezellige sfeer die er op het festival heerst, maakt van Spijkerrok een authentiek, leuk en eigenzinnig festival.

Over Spijkerrok

Het principe van Spijkerrok is geen subsidie, lage prijzen en de opbrengst gaat naar een goed doel. Het gros van de bands is geadopteerd en betaald door zogenaamde adoptie-ouders; adopteer een band, help Spijkerrok en deel je band met je netwerk. Het festival begon bijna 15 jaar geleden en het karakter is al die jaren gebleven: een muzikaal feest voor een goed doel.

Dit jaar opende de band Repaired Fade Out Spijkerrok en dat had alles te maken met het goede doel deze editie: een studiebibliotheek bij elkaar krijgen voor de vluchtelingen in De Koepel. Repaired Fade Out bestaat uit zeven Syrische asielzoekers die elkaar in De Koepel in Arnhem hebben ontmoet. Daar zitten 400 vluchtelingen die geen status hebben en niet mogen werken. Ze mogen wel leren en willen dat ook graag, alleen kan dat niet worden geregeld door het Centraal orgaan Opvang Asielzoekers. De opbrengst van Spijkerrok dit jaar gaat naar een studiebibliotheek in De Koepel.