De eerste act op het hoofdpodium om 14.00 uur is TinKittin, ook uit Nijmegen. De band bestaat sinds 2013 en zoekt haar inspiratie in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Denk aan AC/DC, Nina Haagen en een flinke dosis rechttoe-rechtaan gitaar-drum-bas- en zang-metalglamrock. Compleet met glinsterende kettingen, tatoeages, zonnebrillen en een grote dosis enthousiasme. De afgelopen periode zijn ze druk bezig geweest in de studio, dus het eerste album laat niet lang meer op zich wachten. TinKittin bestaat uit Myrna op zang, Buz op drums, Niels op bas en Roy en Jason op gitaar. Myrna gaf toe het erg leuk te vinden om ditmaal op het podium te staan, tot nu toe had ze Polderpop alleen meegemaakt als bezoeker.

Op het hoofdpodium staat inmiddels Okieson klaar. Deze Nijmeegse formatie gaat al een tijdje mee en heeft tot nu toe vijf albums uitgebracht. Voor kunstenaar, songwriter en producer Sebastiaan van Bijlevelt geldt Okieson als zijn muzikale uitlaatklep. Hij zoekt telkens het experiment en verbindt daarbij diverse muziekstijlen. Het optreden bestaat in feite uit één nummer, maar daarbinnen is er veel ruimte voor variatie. Soms ijle synthesizerklanken die doen denken aan Moss en Klangstof, afgewisseld met americana, rock en de aangename chaos van een Captain Beefheart. Vooraf en na afloop gooit Sebastiaan voor de liefhebbers een handvol cd´s in het publiek. Live bestaat Okieson naast Sebastiaan op zang en gitaar uit Mischa Porte op drums, Rick Weren op bas, Tom Hermens op toetsen en Michiel Claessen op gitaar.

En dan is het half 5 en tijd voor Texas Radio. Wat waren deze jongens uit Twente vorig jaar teleurgesteld toen het festival werd afgelast vlak voor hun optreden. Zij (en wij) hebben er dik een jaar op moeten wachten, maar nu staan ze er dan toch. En hoe! De band wordt unaniem uitgeroepen tot publiekslieveling van Polderpop 2015, maar dat is pas na afloop van hun optreden. Tot die tijd springt, swingt, spettert en knalt het. Alle opgekropte energie van een jaar moet er in drie kwartier uit. Of zijn ze altijd zo? Ze brengen stevige rock ´n roll en blues in de traditie van The Doors en Cuby & the Blizzards. Het orgel wordt stevig onder handen genomen, de mondharmonica snerpt, de drums en bassen dreunen en de gitaren snerpen. En dit alles met een overdosis aanstekelijke levensvreugde. Bier wordt aangesleept en als Joris vanachter zijn orgel memoreert dat er vorig jaar wijn werd geserveerd, duurt het niet lang of ze krijgen een fles en glazen aangereikt. Tijd om dat allemaal weg te werken is er niet, want er moet gewerkt worden. Alsof ze een race tegen de klok houden, zo rap is het tempo. En na afloop is het applaus langdurig en verdiend. Naast Arthur Akkerman op zang en mondharmonica wordt het podium bezet door Joris van den Berg op orgel, Niek Cival op gitaar, Teun Eijsink op bas en Imanischi Kleinmeulman op drums.

Een klein uur later in de Kiosk een andere herkanser van vorig jaar. Tijdens het optreden van Taxidermist in 2014 sloeg de regen horizontaal over het podium en werd het echt gevaarlijk. Na drie nummers moest hun optreden dus worden afgebroken. Nu zijn ze terug om de draad op te pakken. Voordeel voor het publiek is dat ze naast nummers van hun album Desert Calm nu ook nieuw werk voor het voetlicht kunnen brengen. Taxidermist oogt rustig tijdens hun optreden, zeker na het natuurgeweld van Texas Radio, maar vergis je niet. Onder dat rustige uiterlijk gromt en dreigt het. Van melancholisch en soulvol tot rauw en onbesuisd. Denk aan Queens of the Stone Age of Mogwai. Of nee, denk gewoon aan Taxidermist. Inmiddels zijn ze het waard om als zichzelf te worden beschouwd. Taxidermist komt uit Nijmegen en bestaat uit Wouter Maes op bas, Peter Palermo drums, Jan van Tiel gitaar en Stijn van Oers op zang en gitaar.

Zes uur, etenstijd. Maar niet in Leuth want op het hoofdpodium staat Opticks uit de Achterhoek. De actieradius van dit festival lijkt klein, maar de variatie is daarom niet minder. Al twaalf jaar zijn Tommy, Arn, Robbert en Kees bezig hun nummers te schrijven en de laatste twee jaar hebben ze echt werk gemaakt van het perfectioneren van hun sound voor de opnames van hun debuut dat dit najaar uitkomt. Dat in de Achterhoek niet alleen blues gemaakt wordt, is nu bewezen. Opticks beweegt zich tussen melancholisch en bombastisch, verstilde kleine ballads en gruizige rock en brengt dit allemaal met veel plezier op de planken. Houd de releasedatum in de gaten.

Weer heel iets anders is Trip to Dover die het stokje overneemt op het podium aan de overkant. Dit indie-electropopduo komt uit Brabant en maakt energieke liedjes met elementen uit pop, rock en dj-style. Olga zingt en speelt gitaar en doet dat met overduidelijk plezier en enthousiasme, terwijl Johanus virtuoos de synthesizers en elektronische drums beroert.  Het duo is ontdekt op 3FM en toert flink door Europa en de VS. Dit is een van de grote charmes van Polderpop: pareltjes uit diverse muziekhoeken worden bij elkaar gebracht en binnen de locatie aan elkaar gesmeed. Ook Olga en Johanus blijven na afloop van hun optreden als publiek van het festival genieten.

Elk festival kan maar één hoogtepunt bevatten, en in het geval van Polderpop is dat al voor de tweede maal Leeways. In 2012 vormden ze de uitsmijter en in 2014 konden ze niet optreden vanwege de regen. Dus dit jaar in de herkansing: de ongelooflijk energieke reggae-hiphopband uit Arnhem. Winnaars van de Grote Prijs van Nederland 2014, gasten bij DWDD, maar ook een band met een boodschap. ‘Leeway’ staat voor het inslaan van de eigen weg, het bewandelen van het eigen pad. En dat kan ook niet anders, met vijf bandleden met totaal verschillende roots. Wat centraal staat is vriendschap, performance en een gezamenlijke liefde voor muziek. Leeways brengt een positieve boodschap, ondersteund door een geweldige muzikale performance. Echt, wie verzint er nu een doedelzak? Maar het past wonderwel, dit middelpunt van rust in handen van Benjamin T, terwijl Siggydam over het podium heen en weer springt en Andrej en Timothy met gitaar en bas een duel aangaan. De enige die niet springt is Amir, maar die zit dan ook achter de drums. Bij het laatste nummer is het podium te klein en verdwijnen Andrej en Timothy al spelend het publiek in. In 2012 ontplofte het publiek, in 2015 lukt het de band opnieuw om een onvergetelijke indruk na te laten.

Ga er maar aan staan, optreden na dit muzikale geweld. Toch lukt het Raw Flowers al heel snel om het publiek voor zich te vangen. Aanstekelijke rockblues, sierlijke gitaarliedjes en een rustige uitstraling weten het opgewarmde publiek vrijwel meteen aan het dansen te krijgen. Ook deze band komt uit de Achterhoek. In 2014 brachten zij hun debuutalbum uit, dat al snel belandde in het lijstje van beste Gelderse releases van het jaar. Ze hebben al op diverse festivals gestaan. De Raw Flowers zijn Lawrence Mul, zang en gitaar, Paul Diersen, gitaar en zang, Clemens Mul bas en Ilja Vaags drum.

De uitsmijter dit jaar betreedt om 21.10 het hoofdpodium: Wolfskop. Vier mannen uit Eindhoven met een Noorse Viking-uitstraling. Uniform gekleed in somber zwart met het Wolfskoplogo duidelijk zichtbaar voorspellen ze ruige progrock. Toch beginnen ze rustig met een nummer van Phil Collins. Maar al snel komt het ruigere rockwerk op de proppen. Rauwe, harde alternatieve rock die doet denken aan Helmet of de Foo Fighters. Met verbeten enthousiasme en vol energie werkt Wolfskop zich door de set waarbij drummer Marcin wild om zich heen slaat en beide zanger-gitaristen Daan en Erik elkaar goed aanvullen, ondersteund door bassist Stef. De in 2014 opgerichte band zet een strak optreden neer en vormt daarmee een waardige afsluiter van Polderpop 2015 dat het, op een enkel spatje regen na, dit jaar goed droog heeft gehouden. Alleen het bier vloeide rijkelijk. Op naar Polderpop 2016.