Vier jonge jongens uit Kopenhagen, Denemarken, vormen samen de Communions. Ze spelen ernstig en serieus, maar kunnen gedurende het eerste deel van hun optreden het publiek niet echt aan zich binden.

Na de zoete popliedjes van Intergalactic Lovers kan het contrast met het muzikale geweld van Drvg Cvltvre x Dead Neanderthals op het Boogpodium haast niet groter. De fijne bak herrie is de opbrengst van het Hausseproject, dat vanuit podium en productiehuis Extrapool nu al voor de vijfde keer georganiseerd wordt. Het concept: een clubje muzikanten dat elkaar niet kent, moddert een paar dagen aan in een kelder en sluit dit af met een optreden. Hup, het podium op, om zo eenieder te verrassen met het resultaat.

Want van een verrassing kunnen we zeker spreken. Wie verwacht dat de overstuurde en aan tig effecten overgeleverde saxofoon van de Nijmeegse Dead Neanderthals samen met de in fuzz gedrenkte house van het Tilburgse Drvg Cvltvre iets oplevert wat we kunnen plaatsen in de categorie 'als ik goed mijn best doe bij het luisteren is er toch nog wat melodie hoorbaar', heeft het goed mis. Hoewel beide deelnemers afzonderlijk, ondanks hun onconventionele getier, herkenbare elementen in hun muziek stoppen, treffen we nu iets anders aan. De drummer, saxofonist en effectenman produceren vanavond op het Valkhof een dik half uur lang een geluidsmuur om u tegen te zeggen. De schijnbaar monotone drums en wat eerder beschreven werd als een soort continue misthoorn zijn verantwoordelijk voor het globale geluid van de set: beide veranderen langzaam en subtiel. De combinatie van klanken sleept zich voort zonder saai te worden en wordt ondertussen zo nu en dan gedecoreerd met korter durende geluiden. Spannend. Compromisloos. De lichtinstallatie bekrachtigt dit visueel. Fijn dat er op het Valkhof ruimte is voor experimenteel kabaal. (Arina Banga)

Will And The People stond niet op het programma voor het Valkhof Festival. Wel in de Stevenskerk, waar ze niet alleen hun publiek maar ook zeven seconden galm moesten overwinnen. Toch bleek dat ene optreden niet genoeg te zijn voor de Britse feestbeesten. De oplossing? 's Ochtends een belletje - 's avonds nog een keer spelen. In de kerk kondigden ze het aan, en ook presentator Wim Koens mocht het laten weten: het optreden werd een feit. Wie zich het afgelaste verrassingsconcert van De Staat in 2010 nog herinnerde werd misschien wat nerveus, maar het viel allemaal reuze mee: bij het Tuinpodium staat het goed vol, maar het wordt geenszins een beveiligingsrisico.
Het siert de band dat ze zomaar komen spelen, en hun enthousiasme is aanstekelijk – niets laat zien dat ze er al een set op hebben zitten – of konden ze hun energie niet kwijt in de kerk? Een wisselende set met covers en eigen werk vermaakt de aanwezigen – althans, zij die het kunnen horen. Na de vierde rij is het geluid matig, en er is niets te zien want het is duidelijk geen podium voor een band. Voor ruim vijftig fans zal het ’t optreden van hun leven zijn geweest, maar voor de mensenmassa die stond te kijken naar de zee van ruggen die hen scheidde van de band was er geen troostprijs: het geluid was niet toereikend om hun aanzienlijke hoeveelheid energie over te dragen. Toch maar weer op een groot podium een feestje bouwen de volgende keer? (Matthijs Quaijtaal)