Popronde Arnhem groot succes

“Sorry voor alles en niet roken hè, jongens.”

Geschreven door Esmee Ottema, Merel Burghouwt, Aukje Verstegen, Harold Broedelet, Daniella Middelhof en Rik de Winter ,

Popronde is de leukste manier om een stad op muzikale wijze te leren kennen. Op vrijdagavond 10 oktober was Arnhem aan de beurt voor dit rondreizend popfestival. Maar liefst 53 bands brachten op 25 verschillende locaties hun muzikale kwaliteiten ten gehore. Het was een groot succes. Het weer werkte een stuk beter mee dan vorig jaar en er waren veel mensen op de been. De verslaggevers van 3voor12 gelderland namen uiteraard een kijkje en kwamen op de gekste plekken terecht. Lees hier het verslag met een greep uit het Poprondeassortiment.

In een bed and breakfast op een stijlvolle woonboot aan de kade van de Rijn begint Nosoyo het eerste liedje. Het is een duo bestaande uit een gitaarmeisje (Donata Kramarz) die met nonchalant gemak de hoogte in gaat en een jongen (Daïm de Rijke) met een floor tom. Het welvende stucwerk zorgt klaarblijkelijk voor een mooie akoestiek want de muziek klinkt vol en helder. Daïm ondersteunt Donata af en toe met een hoge tweede stem die precies past. Het publiek zit om de band heen en kijkt aandachtig toe. Een goed begin. (RdW)

 

In de moderne espressobar Doppio Espresso wordt singer-songerwriter Eveline Vroonland wegens ziekte vervangen door Lion, Meet Lizard, het solo project van producer/gitarist Chris Tieken. “Ik kom hier drie kwartier herrie maken”, kondigt hij aan. De oordopjes blijken echter overbodig te zijn, want de ambient music die hij in zijn eentje maakt is allesbehalve hard. Goed getimede samples harmoniëren met het gitaarspel van de Leidenaar. Zijn afwijkende maatvoering en tegendraadse ritmes maken het optreden spannend tot het eind. Met songs in de traditionele vierkwartsmaat tussendoor, zorgt Lion, Meet Lizard ervoor dat zijn show tot en met de laatste noot prettig blijft om naar te luisteren. (HB)

Boekhandel Hijman Ongerijmd heeft in de winkel plaatsgemaakt voor een semi-akoestisch optreden van Marianne Heinis alias On Eva. Het lijkt erop dat de boekenhandel hier nog niet veel ervaring mee heeft. Terwijl het optreden begint, loopt het personeel nog wat rond met ladders en andere attributen. Dit komt de toch al nauwelijks hoorbare On Eva niet ten goede. Het geluid is erg zacht. Zo zacht dat passanten op straat nog beter te horen zijn. Een voorbijganger die een glimp tracht op te vangen wordt dan ook meteen opgemerkt. “Kom maar binnen hoor, als je durft”, roept Marianne. Kennelijk is het ook haar opgevallen dat het geluid wat te wensen overlaat en waarschuwt ze het publiek dat de microfoon van de Lidl komt. Haar zuivere stem maakt veel goed. Melodieuze luisterliedjes met wat grapjes en reclame voor een boek tussendoor. Een kleine twintig man reageert er goed op. “Het volgende liedje is eigenlijk een slaapliedje,” zegt Marianne, “maar het is niet de bedoeling in slaap te vallen want hierna moeten jullie nog naar Matthijs van Leeuwen luisteren.” (AV) 

Het zeskoppige Geert & The Chiefs past maar net op het podium. Het is aardig druk in café de Barron en de sfeer is goed. De zanger draagt de band, met zijn energieke uitstraling. Hij zingt vol overgave; rauw en toch ingetogen. De gitarist speelt af en toe een virtuoze, gevoelige solo. De muziek is ritmisch en swingt van poppy eigen songs tot een cover van Bill Withers. Bij deze cover beweegt het publiek mee. Geert & The Chiefs is jong en gedreven. Het is nu uitkijken naar de single die op 26 oktober 2014 uitkomt. (DM)

Wie halverwege het eerste nummer van FAUT HAUT de kleine zaal van Luxor Live binnen loopt, zal zich misschien afvragen of dit nog een soundcheck is en of de instrumenten ietwat ontstemd zijn. Wie in het Popronde-boekje heeft gekeken, weet beter. Oprichters Joep Bollinger (ex-Über-Ich) en Tim van Oosten (Roosbeef) spelen met hun band aanstekelijke, rare, ritmische deunen met daar overheen een groovende gitaar en - naar eigen zeggen- poëtische teksten. Teksten waarvan je geen idee hebt waar het eigenlijk over gaat. Een trompet dient het hele optreden lang als standaard voor Joep’s sambabal. Maar in de laatste minuut wordt er een paar keer op geblazen. Er klinken foute drumkit-beats en onlogische melodietjes uit de orgel. Het is een gekke, dolle boel en niemand waagt het om erbij weg te lopen. (EOT) 

In café-restaurant Diehl staan veel instrumenten, waaronder een nieuwsgierigmakende theremin. De muzikanten van Ode to the Quiet spelen voor een publiek dat voor een deel net het diner achter de rug heeft. De aandacht is er dus helaas niet helemaal bij. Wanneer de leadgitarist de theremin bespeelt, staat de ene helft van het publiek stomverbaasd te kijken en de andere helft snapt nog niet dat het raar is. Ode to the Quiet maakt muziek met veel effecten. Het klinkt een beetje als de latere platen van Radiohead, maar dan met een psychedelische vrouwelijke zang. Maar ook een ouderwets rocknummer wordt niet geschuwd. (RdW) 

OOR en VPRO’s 3voor12 prijzen CUT_ de hemel in. De electro pop van Sebastiaan Dutilh en Belle Doron staat niet voor niets hoog aangeschreven. Belle zingt met een groot stembereik en veel variatie, wat in deze steriel klinkende muzieksoort een enorme pre is. Maar ook Sebastiaan ontstijgt de middelmaat. Gebogen achter zijn knoppen tovert hij een sound tevoorschijn die blijft verrassen. Net als je denkt dat je het snapt, trekt hij je weer mee naar het volgende deel van het stuk. Muzikale diversiteit in combinatie met Belles feeërieke performance maken het duo tot een interessante act voor het clubcircuit. (HB) 

Voor Sväva in café Stella by Starlight liggen de verwachtingen wat hoger met optredens bij Noorderslag en de Grote Prijs van Nederland in zijn portfolio. Deze Friese band op sokken speelt liedjes van zijn EP We Have Just The Life We Want. Droompop met hoogtepunten als Flown en Halcyon Days. De andere langzamere nummers vallen daarbij dan ook een beetje in het niet. Erg grappig is de beweeglijkheid van gitarist Michelle ten opzichte van de ietwat immobiele andere bandleden. (AV) 

In café De Wacht is Ska-band De Skaggerz goed op zijn plek. Het is enorm druk in het café en aan het publiek te zien lijken dit meer de stamgasten van de kroeg dan het Popronde-publiek. Dat lijkt niet veel uit te maken want iedereen heeft er zin in en het is dan ook een komen en gaan van nieuwsgierige aagjes. De zes jonge muzikanten staan wat in een hoekje gedrukt, met twee daarvan een peuk in hun bek. De teksten met uithalen van de zanger zijn toepasselijk: “Je moet jezelf eens hóóóren, het is echt niet gezond”. In het gangpad staan en vechten voor een plek op de laatste rang is niet fijn. Met bier over je notitieblok en tenen die het diverse keren moeten ontgelden, is dit niet de plek voor een recensie zo blijkt. Weg hier. (AV) 

Stuart Mavis is een singer-songwriter, maar vanavond staat hij in de Barron met een band. De vocalen lijken op sommige momenten vertraagd, waardoor de melodielijnen net langs elkaar lopen. Het levert een spannend effect op en een gevoel van nieuwsgierigheid. Een sterke ritmesectie, poëtische songs en een heerlijke trompetsolo. Rappend op een zangerige manier bij een langzaam nummer, maakt hij het dynamisch en creëert een sfeer waarin er geluisterd wordt. Het grijpt helemaal in elkaar, de muziek, de band, de teksten en Stuart geeft alles. Van Stuart Mavis zullen we nog horen! (DM) 

Tegelijkertijd speelt The Black Cult. Aan het einde van het optreden vertelt zanger Douwe Doorduin dat ze 22 oktober in de Paradiso optreden als voorprogramma van Guano Apes. “Ja ik hoor jullie denken, zijn die nog bij elkaar?!'' Maar wat men zich meer zou moeten afvragen is waarom de Groningse garagerockers van The Black Cult niet in het voorprogramma staat van Ty Segall. Daar zou deze vuige, snelle en vooral harde rock prima tot zijn recht komen. De deur naast het podium van het kleine zaaltje in Willemeen staat wagenwijd open en toch krijg je het warm. Stil blijven staan is namelijk vrij lastig bij deze jongens. (EOT) 

Kinki Kappers is precies het juiste podium voor het elektro/technoduo Just Regular Guys. Gezellige achtergrondbeats die net niet te hard op je hersenpan inbeuken als je in de kappersstoel zit. Maar op deze avond verwacht je een performance en dat is het absoluut niet. Thomas Hoenselaars en Jeroen Stam worden weliswaar begeleid door een live drummer, maar iedere interactie met het publiek ontbreekt. Als een groep mannen zich pal voor het dj-instrumentarium als toeristen laat fotograferen, is dat de pijnlijke bevestiging dat het ‘optreden’ totaal niet boeit. (HB) 

Muziek bij de Buren en Lust for Life Magazine hebben Reveller op het podium staan. Deze jongens laten zien dat schijn bedriegt: ondanks hun ietwat brave uitstraling kunnen ze rocken als de beste en hun set is consistent van hoog niveau. Misschien hebben ze zelfs wat toevallige voorbijgangers weten te overtuigen, want tijdens het optreden wordt het steeds drukker. (MB) 

Een vogel die door de olie kruipt, en zo aan zijn eind komt, is het beeld dat opkomt wanneer je naar de muziek van capcap... cap luistert. Het is ambiante muziek met veel effecten op zang. De muziek heeft een lage energie, heel beheerst en gelikt. De donkere new wave met triphopinvloeden doet denken aan Interpol en Chelsea Wolfe. Volgens een toeschouwer is de muziek enorm geschikt bij een potje automutilatie of de afwas. Voor elke emotie bestaat er muziek en als je al in de put zit gaat deze toch echt wel mooie muziek je er zeker niet uit helpen. (RdW) 

Een rapper met een boodschap. Soskop staat te spelen in een drukke Barron. De band is vijf man sterk en Soskop rapt in het Nederlands. Het is echte feestmuziek en het volk in de Barron is enthousiast. Één van de latere nummers van de set is een moraliserend nummer over drankmisbruik; een Sesamstraatnummer dat begint met de zeven dagen van de week. Educatief op het niveau van Rebecca Black. De tekst “Kort zal ze leven” roept lichte kokhalsneigingen op. Misschien toch liever in een andere taal rappen, zodat het publiek onwetend en zonder zich te ergeren kan dansen op de gezellige muziek. (RdW) 

Na twaalven gaat De Kroeg los als Meitje, zeker een van de opvallendste acts van de Popronde, het podium betreedt. Met zijn rood geschminkte gezicht wekt frontman Govert Meit direct interesse bij het publiek en deze aandacht houdt hij vast met zijn uitbundige dansmoves. Die werken aanstekelijk en in een oogwenk staan de voorste rijen mee te dansen en daar houden ze de rest van het optreden niet meer mee op. Meitje sluit af met de woorden: “Sorry voor alles en niet roken hè, jongens.” Woorden die net zo opvallend zijn als Meitje zelf. (MB) 

Fotogalerij Popronde Arnhem