Als bluesband heb je al één punt voor op andere bands als je in de Bayou speelt. De setting in de weide is zo'n prachtige visuele ondersteuning dat je met een deuntje al snel een sfeer weet te creëren. The Black Marble Selection speelt een ruwe mix van jaren 70 rock en blues. In andere woorden, een perfecte match. De dampende klanken zijn net swingend genoeg om het publiek in beweging te krijgen. Helaas is de Bayou relatief rustig. Maar dat kan de band niet deren, het speelt tot de schommelstoel op het dak bijna mee wiegt op het ritme van de muziek. The Black Marble Selection heeft als opvallend puntje een mondharmonica, die verdiepend werkt op het geheel sound. De zanger heeft een rauw stemgeluid met een vrij monotone klankkleur. De combinatie zorgt ervoor dat het geheel beter uit de verf komt. Helaas weet de band de aandacht onvoldoende vast te houden. Maar dat kan de pret niet drukken, want de sfeer in de Bayou is zoals altijd van grote klasse.
#zc14 Globelicious route vrijdag 25 juli 2014
Een wandeling langs wereldse muziek
Ondanks de regenachtige start van het festival is het toch mogelijk om je te wanen in een zonnig warm land. Graag nemen we je mee in deze muzikale minivakantie rond de wereld. Stijlen zoals bluesmuziek (Amerika), Reggae (Jamaica) en Klezmer (muziek van de Jiddisch sprekende joden met name uit Oost-Europa) komen in deze route voorbij. Proef de sfeer en laat je meenemen op het ritme van de muziek.
En van de Bayou door naar club Boogaloo om Snarky Puppy te bewonderen. De band begint laat. Er zijn een hoop instrumenten dus daar is de techniek even druk mee. Sommige leden van het publiek beginnen aan een fluitconcert. Op het podium staan blazers genoeg, zou je zelf denken. De bandleden blijven er koeltjes onder en laten zich niet opjagen. Vaardige mensen, denk je meteen. Bij het eerste nummer wordt direct duidelijk dat het gaat om een band van virtuozen. Men speelt behendig op allerhande blaasinstrumenten, toetsen en drumstellen. De band speelt fusion op torenhoog niveau. Het publiek staat met open mond te kijken tot het wordt aangespoord om mee te zingen. De tent van Club Boogaloo puilt uit met extatische mensen. De drummer drumt met één hand dat wat een normale sterveling met vier handen nog niet kan drummen. De gitarist soleert knap mee en alles is raak. Opeens verschijnt er een Nederlander op het podium, die kennelijk al eerder heeft samengewerkt met dit gemêleerde gezelschap aan nationaliteiten. Hij komt voor de percussie. Er volgt een drum-onderonsje met een drietal percussionisten. Na afloop een gigantisch applaus. Snarky Puppy bestaat uit een verzameling van ontzettend goede solisten, die elkaar optrekken tot onmeetbaar hoge klasse.
Mazeltov! Wat een feestje is het in de megatent bij Amsterdam Klezmer Band. Er staat een blik vol aan muzikanten. Diverse blaasinstrumenten, een accordeon, een drummer, gitarist en contrabassist vullen de bühne. Deze muzikanten hebben smaak en beheersen hun instrumenten met precisie. Kletzmermuziek heeft een feestelijke kant, maar kan snel een verzadigd gevoel geven. Echter heeft deze band een originele draai gegeven aan zijn repertoire, bijvoorbeeld door een stevige dubstepbeat door een nummer te mengen. Later begint één van de zangers spontaan in het Nederlands te rappen. De opzwepende muziek werkt flink door op het inmiddels warm gelopen publiek. Wanneer de rappende zanger begint te springen, staat de tent op z'n kop. Er wordt gedanst, gesprongen, gelachen en vooral intens genoten. De band laat een luwe leegte achter wanneer de laatste noot gespeeld is. De toegift is dan ook een ware traktatie. Morgen nog een keer?
Wat een boer niet kent, dat lust 'ie niet. Maar als het ene hitje wordt gespeeld, gaat iedereen helemaal los bij het hoofdpodium. Toegegeven, het is ook wel een bijzonder gezicht. Indianentooien en veel baardgroei. En glitters, dat is ongeveer hoe hippies er tegenwoordig uitzien. Crystal Fighters zingen vooral over liefde en het transcendentale. Daardoor maken ze moeizaam contact met het publiek. De muziek is echter zo dansbaar dat niemand daar echt bij stilstaat. Bij de ondergaande zon zien Crystal Fighters een weiland met dansende mensen en een festivalterrein met verlichte kermisattracties. Geen wonder dat zij veel euforischer lijken dan het publiek. De orgastische elektrofolk wordt over ons uitgestrooid door vier kerels en een klein zangeresje met een mooie stem. Het opperhoofd van de band speelt gitaar en af en toe een ukelele en heeft een reggaevibe in zijn stem.
Dan het moment van het optreden. Chris Ballew van The Presidents Of The United States Of America geeft ons nog wat spirituele ademhalingsoefeningen mee en kondigt de hit van Crystal Fighters aan. Vanaf de eerste noot zingt het hele publiek mee met Plage en eindelijk gaat het publiek echt los. En dat blijft gelukkig zo tot het eind. Alle Presidents spelen nu mee op percussie. De gitarist van Crystal Fighters, met borsthaar, baard en in zwarte spijkerbroek, klimt met gitaar en al op de hoogste versterker. Hij trekt daarmee alle aandacht naar zich toe. De beste man springt er af en loopt vervolgens naar de rand van het gevaarlijk hoge podium. Hij springt ook daar vanaf, klimt over het hek en duikt het publiek in. Als hij uit zicht is en iedereen opkijkt naar het podium, is de hele band als magie verdwenen.
En dan is het alweer tijd voor de afsluiter in de Bayou. Een eenmansbigband is moeilijk voor te stellen, maar King Automatic presteert het om in zijn eentje een compleet bandoptreden neer te zetten. De Bayou is het ideale podium voor zijn muziek. Zittend op de veranda van wat op een saloon lijkt, trakteert hij de nieuwsgierigen op een mix van diverse stijlen. Soul, rockabilly, rock-‘n’-roll en zelfs eighties ska rollen van het plankier af. One man, all sounds. Als een ware multitasker bedient King zijn instrumenten. Gitaar en keyboard spelen (dat tegelijk doen is in de huidige evolutie nog steeds niet mogelijk), met de kop van zijn gitaar op de hi-hat slaan waar ook nog een tamboerijn aan is gekoppeld, een op de zijkant geplaatste snare die via een voetpedaal wordt bediend, net als de bassdrum, het tekent zijn veelzijdigheid. De toeschouwers, die soms letterlijk aan zijn voeteneind zitten, genieten met volle teugen van het warme, intense optreden.