Hypnotiserende muziek in sprookjesachtig Ubbergen

Red Shoe Sessions presenteert zeven prachtbands in voormalig klooster

Eric Veltink en Sarah Norris ,

Op zaterdag 1 juni was woon-werkpand de Refter in Ubbergen gastheer voor de Red Shoe Sessions. Deze editie was een XXL-versie omdat de concerten op meerdere plekken werden gegeven en niet binnen één ruimte zoals gebruikelijk. De Red Shoe Sessions, een aangenaam verrassende kennismaking.

De Refter is een leefgemeenschap waar zo’n 80 mensen ‘op een democratische en milieuvriendelijke manier’ leven en werken. Het hoofdgebouw is een monumentaal complex dat geïnspireerd is op het middeleeuwse kasteel van Ubbergen. Het pand staat te midden van een natuurgebied en is een labyrint van moestuinen, paadjes, stenen trappen en idyllische plekjes. Kortom, een adembenemende locatie. De Sessions zijn een non-profit initiatief dat sinds 2009 plaatsvindt op verschillende locaties in Nijmegen. 

Bij de ingang van het voormalige klooster en meisjesinternaat krijgt elke bezoeker een gekleurd bandje waarmee onder begeleiding een deel van het programma wordt bezocht. Op dit programma staan zeven acts en met elke ‘kleurroute’ worden vijf hiervan aangedaan. Openingsact is het Engelse Stems, een drietal van twee violisten en een elektrisch gitarist. Zij spelen voor alle bezoekers in de kapel, een imposant grote en hoge ruimte met bogen, religieus glas-in-lood en schilderijen. En met een fantastische akoestiek. Luisteraars beschrijven de muziek van Stems als hypnotiserend en het valt inderdaad op hoe aandachtig, haast gebiologeerd, het kapelpubliek zit te luisteren. De band pakt het publiek vanaf de eerste noot met weidse, instrumentale soundscapes die je meevoeren naar dromerige hoogtes.
De band geniet van het ontvankelijke publiek en de prachtige ruimte en brengt de luisteraars in de juiste stemming om zich door de volgende optredens te laten verrassen.

In een gewelf onder de bibliotheek speelt het Nijmeegse They Are The Radio. Een bekend bandjesfenomeen speelt ook de heren en dame van WATR parten: de drummer is vertrokken. Drummers zijn over het algemeen lastiger te verkrijgen dan andere muzikanten en lijken het daarbij ook sneller voor gezien te houden dan snaar en stem. Afijn,  de bassist en de gitarist hebben gauw een cajon aangeschaft en wisselen deze gedurende het optreden. Dan de muziek. TATR speelt mooie luisterliedjes waarbij piano de boventoon voert. Refererend aan de bandnaam is het muziek die het prima kan doen op Radio 1 t/m 3. De basis van bas en piano is sterk en de gastgitarist heeft zich de nummers snel eigen gemaakt. Wat wel opvalt is de matige Engelse uitspraak en articulatie van zangeres Ananka Meijs. Dit is geen onoverkomelijk probleem maar het advies is om er wel aan te gaan werken. Aan het eind van het optreden krijgt het drietal een flinke ovatie die de muzikanten in een aandoenlijke verlegenheid brengt.

Derde band op ‘route groen’  is I Am Oak. Deze band staat als soloartiest op het programma maar in de huiskamer van een van de bewoners treffen we naast zanger/gitarist Thijs Kuijken ook zangeres Aino Vehmasto aan. Dat dit een verrassing met meerwaarde is, bewijzen de fijne meerstemmige zangpartijen in het merendeel van de nummers. In de intieme ruimte met uitzicht op het bos op z’n groenst valt vooral de enorme aandacht van het publiek op. Kuijken en Vehmasto zingen de liedjes op een haast bescheiden en heel natuurlijke wijze. Het zijn heerlijke mellow droomliedjes van hoog niveau. Het stemmen van de gitaar gebeurt veel en zorgvuldig, volgens Vehmasto ‘wel een dingetje van de band’ en het wellicht kenmerkend voor de benadering van de muziek. Qua zang lijkt het erop dat Kuijken op Marktplaats een kleine centimeter stemband van Antony van The Johnsons op de kop heeft weten te tikken. Ook een lichte associatie met Marten de Paepe, die toevalligerwijze aanwezig is en het optreden met een glas Leffe in de hand gadeslaat, is ook gauw gemaakt. Resultaat van het optreden is in ieder geval dat vinyl en cd’s van de band na afloop meer dan gemiddelde aftrek vinden. 

Na een van de iets te veelvuldige pauzes speelt band nummer vier op een open plek in de reliëfrijke tuin van de Refter. Wolves Dressed In Sheep heeft in korte tijd een naam in onze provincie opgebouwd en is een graag geboekte, folky band. Centrum hiervan is zanger en gitarist Menno Krivokutya. Bij eerdere optredens viel de ‘blik van een wilde’ van Krivokutya nogal eens op. Vandaag is hij de relaxedheid zelf en geniet hij net als de drie andere bandleden uitbundig van de mooie plek en het publiek. Bovenal geniet hij van het spelen van happy gitaarliedjes met een toffe vriendenband. Zangeres Nicole Jansen moet door een trip naar Berlijn verstek laten gaan, maar daarvoor in de plaats komt bij een van de nummers een vriend opdraven met een melodica. Hoe hij het instrument exact moet bespelen en waar in de nummers hij in moet vallen, lijkt even onhelder, maar uiteindelijk valt dat prima op z’n plek. De setting in de tuin is minder intiem dan de andere locaties maar Wolves krijgt de luisteraars enthousiast en zelfs licht in beweging. Fijne band!

In een tipi verderop in de tuin weet de Ierse singer-songwriter Peter Doran met zijn charme het publiek in de tent een erg fijn samenzijngevoel te geven. Doran heeft een stem met een behoorlijk bereik, zingt met enorme overgave en schrijft daarbij ingenieuze, soms humoristische teksten. Samen met tijdelijke sidekick Brian Murphy op gitaar en lapsteel creëert hij als geen andere artiest op de Red Shoe Sessions een band met zijn publiek. De luisteraars eten bijna letterlijk uit zijn hand. De Ier heeft inmiddels drie cd’s op zijn naam staan en is voor een korte tour op het ‘vaste land’ van Europa. Het zou geen verrassing zijn als we hem binnen afzienbare tijd op aanmerkelijk grotere podia aantreffen. 

De enige artiest die in de route ontbreekt is het Utrechtse Oh, Brave Wide Eyes. De indie-folkband treedt aan in de persoon van zanger Casper Adrien. Afgelopen jaar stond O,BWE in de finale van de Grote Prijs van Nederland en opende de band in Tivoli voor Dry The River. Vandaag kunnen we Adrien helaas niet zien en beluisteren, maar een korte trip door cyberspace leidt tot de conclusie dat dat "a bloody shame: is. 

 

Alle routes komen op het eind van het programma samen in de bibliotheek van het voormalige klooster. Hier zingt Kris Berry de bezoekers zoet en soulvol van de middag naar de avond. Berry is een professional en wordt door velen gezien als de gedoodverfde opvolgster van megasucces Caro Emerald. Ze wordt bijgestaan door een elektrisch gitarist. Gestoken in een kort spijkerbroekje zit ze op een barkruk en verwent het publiek met haar werkelijk prachtige stem. De van oorsprong Curaçaose is niet helemaal op haar gemak na een kennelijk hectische middag maar na een licht weifelend begin zoekt Berry meer interactie met het publiek dat aanvankelijk wat afwachtend is. Uiteindelijk zingt Berry ook na een moeilijke dag met groot gemak haar ‘smooth jazzy’ liedjes, zij het met te weinig variatie. En volgende keer horen we graag serieus meer Zuid-Amerikaanse ska-, latin- en Cuban invloeden. Eindconclusie is echter wel dat Berry een erg fijne afsluiter van een bijzonder fijne dag is.

Tot slot van deze terugblik een verzoek van de organisatie van de Red Shoe Sessions: voor de tweede editie van het huiskamerfestival Home Sweet Home op zondagmiddag 20 oktober worden nog huiskamers in het Willemskwartier, de Muntenbuurt en de Landbouwbuurt gezocht. Doe je graag mee, meld je dan aan via info@redshoesessions.nl.

Voor meer informatie: www.redshoesessions.nl

 

Red Shoe Sessions De Refter