Wie: Yuri Landman van Bismuth
Waar: achter de Sint-Nicolaaskapel op het Valkhof
Wanneer: zaterdag 14 juli 2012

Houd je van wandelen?
Yuri Landman: “Ik wel, Arnold is meer van de racefietsen. Ik wandel om rust in mijn hoofd te krijgen en ideeën op te doen. Anders zit ik de hele dag achter Facebook, wandelen lijkt mij een betere optie. Ik woon in Veenendaal, de hoofdstad van de biblebelt. Volgens gereformeerde traditie is het helemaal platgegooid. Nu is het een lekker overzichtelijke vinexwijk. Daar loop ik rond en geniet van alle nieuwe gebouwen.”

Met wie wil je een affaire op de-Affaire?
Landman: “Fenster is naar mijn weten de meest vernieuwende en inspirerende band van het programma. Rond 2000 keerde gitaarmuziek terug naar de mainstream in de vorm van onder andere postpunk. Voor mij was dat een verademing.” Op de achtergrond klinkt Reptile Youth. Landman zucht. “Maar inmiddels is het 2012 en hoor ik nog steeds zo’n discoshuffle, basgitaar en gitaar met delay. Die formule is cliché. Ik ben toe aan iets nieuws, zoals Fenster. Zij grijpen alles aan wat geluid maakt. Dat is wat ik in feite ook doe.”

Als je de-Affaire in een instrument zou vangen, hoe zou dat er uitzien?
Landman: “Volgend jaar zou ik een snaar willen spannen vanaf het reuzenrad, over de Waal tot aan Habana. Dat is het minimale wat we voor elkaar zouden moeten krijgen. Het rad draait, waardoor je een soort supertremolo krijgt.” Landman maakt vol enthousiasme een zwieberend geluid. “Daar mogen kinderen op drummen. Het is best reëel, ik heb klavecimbelsnaren van 120 meter. Vandaag heb ik trouwens een snaar van een boom naar het podium gespannen, dus ik wil die boom nog even bedanken. Het was een goede boom.”

Bismuth is een jonge band, jullie bestaan pas sinds januari. Hoe is het ontstaan?
Landman: “Het vloeit logisch voort uit alles wat ik afgelopen jaren heb gedaan. Ik speel ook met ensembles van twintig man, waarmee je wegens een beperkt budget lastig kan optreden. Ik verlangde een kleiner concept waarmee ik eenvoudiger shows kon doen. Toen richtte ik de band op, zonder dat Arnold het wist, en vertelde hem dat we samen op Eurosonic gingen spelen. ‘We hoeven alleen nog maar de muziek te maken.’ Ik gaf Arnold wat instrumenten, hij klooide ermee en schreef de muziek. We hebben toen vier keer gerepeteerd. Het was een groot succes. We zijn meteen geboekt voor een show in St. Petersburg.”

Hoe verhoudt Bismuth zich tot andere bands?
Landman: “We mogen een maat missen. Er gaat niets verkeerd, dan doe ik gewoon een maat later die pong. Van die nonchalance wil ik geen kenmerk maken, maar de muziek staat het toe en dat geeft enorm veel vrijheid. Veel bands moeten strak en perfect klinken. Maar als wij kut klinken, och, we zijn een experimentele act, wij proberen tenminste wat. Soms lukt het, soms niet. Ons publiek begrijpt dat, ze zien dat we niet spelen met spul uit de supermarkt.” Arnold van de Velde loopt plots langs en strooit met een paar one-liners. “In dit stadium is het liedje ondergeschikt aan de techniek. Ondanks dat we een stel oude lullen zijn, gaat het allemaal toch best snel.”

En houd jij van wandelen?
Van de Velde: “Op zijn tijd. Wandelen gaat mij vaak te langzaam. Waarom vraag je dat, is het jouw favoriete hobby?”