Martin Lewis - de luidsprekers dansen door de kamer

Laat die sax maar snerpen!

Tse Yoh, ,

De eenentwintigste eeuw betekende een omslag voor de rock-'n-roll. Stampende ritmesecties met een peloton blazers maakten plaats voor back to basic line-ups. In Arnhem verschenen bands als Viva Las Vegas en Roadpizza. Op Lowlands stond niet Brian Setzer, maar de Arnhemse country-punkband Fabulous Grit. Martin Lewis & His Jivemen is de erfgenaam van deze bands. Hij komt nu met zijn eerste swingende demo. Stoelen aan de kant!

Laat die sax maar snerpen!

De jaren veertig, ergens in het zuiden van Amerika. Mannen met hoeden en two-tone schoenen drinken whisky shots in een rokerige cocktailbar. De jump and jive band swingt bijna van het podium. Er zijn van die bands waarbij het in de basis, de ritmesectie wel snor zit. Daardoor is er voor de solisten veel ruimte om de remmen eens flink los te gooien. Dat is het geval bij Martin Lewis & His Jivemen. De ritmetrein Mark 'Doc' Verschoor (double bass) en Rasyif 'Chief' Kremer (drums) spelen al jaren samen in verschillende bands. En dat is te horen! De luidsprekers dansen door de kamer. Dan is het toch wel jammer dat het Martin Lewis niet lukt het dak eraf te spelen. De demo 'Martin Lewis & His Jivemen' is voornamelijk instrumentaal en zit muzikaal zeker niet slecht in elkaar. De drums en contrabas zijn hier en daar wat uit verhouding gemixt en iets te netjes ingespeeld. Maar daar swingt het niet minder om. De saxofoonarrangementen en gitaarpartijen zijn wel stijlvol. Jammer genoeg missen ze het bloed, het zweet en de tranen van de katoenplukkers in de zuidelijke staten van Amerika. De soul van de 'zwarte' muziek. De vrijheid die de negers voelden toen de slavernij werd afgeschaft. Zoiets. Laat die sax maar snerpen! Martin Lewis neemt de zang voor zijn rekening in twee nummers op de demo. Maar helaas niet echt overtuigend. Martin is duidelijk geen zanger en ook hier ontbreekt bezieling. Het is over het algemeen vrij vlak gezongen en op sommige punten klinkt het wat te geforceerd door gebrek aan ademhalingstechniek. De twee nummers met zang zijn wel een welkome afwisseling in het instrumentale geheel. De swingende stijl van Martin Lewis & His Jivemen doet denken aan bands als Brian Setzer Orchestra en de Cherry Poppin' Daddies. Door de basic line-up, het gebruik van baritonsax en de bluesy arrangementen neigt het af en toe ook naar het geluid van de Belgische Seatsniffers. In ieder geval een stijl die het vooral live goed zal doen. Het hoesje van de cd laat wel wat te wensen over. Het design van de inlay is niks mis mee. Geheel in stijl, dus je weet min of meer wat je te wachten staat. Maar bij het openslaan van het hoesje oogt het enigszins oubollig en onprofessioneel. Het is toch de bedoeling om optredens te vergaren met deze demo? De tekst nodigt niet echt uit om deze band te boeken. En waarom een kopje 'booking offices' als die er nog niet zijn? Wat commerciëler denken kan geen kwaad jongens! Dan is er is zeker een brede markt te veroveren met deze muziek.