De mannen van John Coffey zijn al weken op pad na het uitkomen van hun laatste album The Great News en gelukkig komen ze ook richting het Noorden. Al weken wordt uitgekeken naar het optreden door menig zelfkastijdings behoevende bezoeker. De kaartjes vliegen als zoete broodjes over de toonbank en een paar uur voor het optreden worden nog wanhopige oproepen gedaan via Facebook. Het publiek dat aanwezig is, treedt al vroeg aan in de oude recreatiezaal van de gevangenis. En dan is maar goed ook, want ook het voorprogramma van Magnetic Spacemen voorziet de bezoeker van een portie opzwepende nummers.
John Coffey: tegen de wind in vliegen bij windkracht 12
Podium Asteriks bijna te klein voor kolkende massa
Zij zijn degenen die meneer van Nieuwkerk met angst in de ogen een band laat aankondigen voor een minuutje op tv. Zij zijn degenen die na dertig seconden mensen door de lucht laten vliegen. Zij zijn degenen die stagemanagers dranghekken laten plaatsen om licht- en geluidsinstallaties ter bescherming van medewerkers en apparatuur. Zij zijn degenen die kabaal, chaos en hysterie tot puur entertainment verheffen. Kortom: John Coffey.
Bij een paar zinnen over de mannen van Magnetic Spacemen kunnen alle clichés aangaande een jonge garage/punkrock band uit de kast worden getrokken. En dat geeft helemaal niks. Deze heren zijn een voorbeeld voor menig beginnende band qua enthousiasme en stageperformance. Zanger/bassist Sam Vox heeft het in zich om uit te groeien tot een spraakmakende frontman. Hij heeft lef, een goede kop voor punk en de lach op zijn hand. Het podium is voor hem al gauw te klein, getuige het feit dat hij regelmatig opduikt op willekeurige randen en ophogingen in de zaal. Opvallend is eveneens dat het publiek vanavond zin heeft. Zelden staat de zaal zo vol bij aanvang van een voorprogramma. Er heerst een opwindende en goede sfeer en Magnetic Spacemen weet die sfeer goed te benutten.
En dan...is het echt nog nodig om te schrijven over de capriolen en capaciteiten van John Coffey? Uw recensent van dienst twijfelt daaraan. Het is wel duidelijk namelijk: deze band is - mits je van het genre houdt - dé band die je gezien, gevoeld, geroken en geproefd moet hebben. Het liefst meerdere malen. De heren zijn al weken op pad om de release van hun laatste album The Great News te promoten. Nou ja, promoten is misschien niet het juiste woord. Met windkracht 12 de nummers door je strot rammen - in de positieve zin van het woord - is een betere omschrijving.
Het publiek vanavond heeft slechts het aftikken voorafgaand aan Jean Trompette door drummer Carsten Brunsveld nodig om compleet uit zijn dak te gaan. Grote mannenlijven worden vrijwel direct de lucht in gehesen en rondgedragen op handen die maar in de buurt zijn. De dranghekken rondom geluid- en lichtpersoneel én apparatuur blijken al snel op hun plek want regelmatig komt het vliegende volk akelig dichtbij.
Fascinerend is het om een band als John Coffey aan het werk te zien. Ze zijn één collectief aan energie en charisma. Aanvoerder is zanger David Achter de molen, met vaste standplaats een monitor of - letterlijk - op handen gedragen door zijn publiek. Verrassend genoeg is tussen het schreeuwen, bulderen en overleven door een goede zangstem te ontdekken bij deze man. Heel af en toe glipt er een refrein of intro tussendoor waarbij het stemgeluid voor de oplettende luisteraar hoorbaar is. Maar ook de rest van de band staat strak van het charisma. Je voelt aan alles dat ook zij het liefst in de menigte willen verdwijnen en mee willen doen in de moshpit.
Alles wordt uit de kast getrokken om opgekropte energie zowel bandleden als publiek te doen ontladen. Het beperkt zich niet alleen tot moshpits, crowdsurfen en schreeuwerij. De zwetende menigte wordt dan wel uiteengedreven voor een onvermijdelijke Wall of Death, dan wel naar één kant gedirigeerd om plaats te maken voor de band in de zaal.
Na afloop van een dertiental nummers wordt een adempauze ingelast. Naar aanleiding van een nieuwe contract van Asteriks met de bierleverancier wordt er een fust bier geheel gratis leeg getapt voor publiek en band. Een stroom van half ontblote, rood aangelopen, zwetende mannen verplaatst zich richting de bar. De pauze duurt niet heel lang. De mannen van John Coffey zijn er nog niet klaar mee. De laatste klappen worden uitgedeeld tijdens Romans van het Bright Compagions album, Eagle Chasing Flies van het laatste album en een dikke vette cover van Breed (Nirvana).
Het wordt gegarandeerd één van de meest besproken avonden van Podium Asteriks dit jaar. Het binnenhalen van John Coffey getuigt van een uitstekend staaltje programmeren door de dames en heren van Asteriks.
----
Gezien: John Coffey + Magnetic Spacemen