Een festival openen met maar een kleine schare aan vaste fans voor het podium is misschien niet wat je als band eigenlijk voor ogen hebt wanneer je aan Schollenpop denkt. De bandleden van Man Down laten zich er echter niet door uit het veld slaan. Als de Haagse rockband, bestaande uit drummer Manolito van der Want, bassist Emile Hillen, gitarist Jordey Barsoum en zanger/gitarist Jeroen Dix, vol goede moed begint, komt het spel nog niet heel zelfverzekerd over.
Schollenpop 2015: Scholtainer
Met Man Down, Teddy Macrander, The Woven Leaves, New Dosis Audio en The Rising Wolves
Op het Haagse Zuiderstrand vond tijdens het eerste weekend van augustus de 19e editie van Schollenpop plaats. Een editie die zich onder andere kenmerkte door de toevoeging van een Metal Stage, pal naast de Scholtainer waar vooral jonge singer-songwriters en frisse bands op stonden geprogrammeerd. Dat zorgde voor een bijzonder contrast.
Als ze er na een nummertje of twee eenmaal in zitten en Jeroen zijn gitaar erbij pakt, weten ze het publiek toch te enthousiasmeren en wisselen gitaarriffs en drumsets elkaar vrij soepel af. De jonge muzikanten krijgen zelfs de metalfans die klaar staan voor het podium naast de Scholtainer aan het dansen. Headbangend, dat dan weer wel. De jongens brengen zowel hun opgewekte songs als hun wat somberdere nummers over met een vleugje ‘junior rock’, want hardrock kun je het nog niet echt noemen. (RK)
Met de heavy metal nog nasuizend in de oren – er werd zojuist stevig gegrunt op het naastgelegen podium – is het de beurt aan Teddy Macrander. Een schril contrast, want voor ons op het podium staat een schattig en timide ogend meisje met leuk hoedje en een gitaar. De 15-jarige Teddy, leerlinge aan de Vrije School in Den Haag, treedt het liefst zo veel mogelijk op. Met vriendin Aina vormt ze het duo Something Like Sunshine, maar vandaag staat ze alleen op het podium. Haar muziek omschrijft ze zelf als een mix van folk, country en pop en ze begint meteen met een zelfgeschreven nummer, ‘Did you ever love me at all’. Ook het volgende liedje, ‘Wrong’, is van haar hand. Dat deze meid muzikaal is, is inmiddels wel duidelijk. Na twee covers volgt ‘Tell me that you love me again’ en zo blijkt maar weer dat de liefde een onuitputtelijke inspiratiebron is voor muzikanten en singer-songwriters – zelfs de hele jonge. Als afsluiter speelt Teddy ‘I have a plan’ en met een bescheiden “dank je wel” neemt ze het applaus in ontvangst. De Engelse uitspraak kan hier en daar nog wat bijgeschaafd worden, maar buiten dat is deze plek op het podium voor jong talent meer dan verdiend. (EN)
The Woven Leaves is een jonge band die vandaag in de Scholtainer zijn kunsten mag vertonen. Het is duidelijk dat de band nog niet heel veel podiumervaring heeft, maar tijdens het optreden is zeker te horen dat de band leuke ideeën heeft. Tijdens de uitgebreide muzikale stukken is de sologitaar niet altijd even goed te horen en niet alle breaks zijn even strak, maar dat kan eenvoudig opgelost worden door samen te blijven spelen en het repertoire uit te breiden. (MV)
Dat de bandleden van bluesrockband New Dosis Audio pas sinds 2014 bij elkaar zijn, is niet te horen aan hun sterke samenspel. Het is duidelijk dat de jonge band al een hele fanbase heeft opgebouwd. Wanneer zangeres Chloë Groen de rest van de band introduceert, barst het publiek los in een luid applaus. De blondine lijkt vrij timide bij de introductie van de nummers, maar heeft een pittige attitude wanneer ze haar dijk van een stem ten gehore brengt. Naast hun ijzersterke eigen nummers ‘Bad habits’ en ‘I’m sociable’, waarbij gitarist Kai een zeer aanwezige rol speelt, speelt de band ook nog twee covernummers. Helaas worden de vocals enigszins overstemd door de drums en de bas tijdens hun vertolking van Radioheads ‘You’, maar dat drukt de stemming van het optreden bij lange na niet. De band sluit af met zijn nummer ‘Faces’, het favoriete nummer van bandlid Chloë. Dit nummer heeft een iets gevoeligere toon en bevat wederom een sterke gitaarsolo, waar het publiek helemaal los op gaat. De fans krijgen er duidelijk niet genoeg van. (RK)
Het is zoeken voor The Rising Wolves. De nog jonge band staat onwennig op de planken van de Scholtainer. The Rising Wolves starten met een zelfgeschreven nummer, alvorens de vier heren hun tanden zetten in materiaal van System of a Down. Dat gaat stroef, vooral dankzij een bijzonder matige geluidsafstelling. De begeleiding vervaagt volledig bij de veel te prominent afgestelde vocalen. Het is aan het Haagse kwartet af te zien dat ze zich hier niet gemakkelijk bij voelen. Alsof de schoenen van de bandleden vastgelijmd zitten aan het podium, verzetten ze geen stap. Het speelt de emotionele kracht van het concert zeker niet in de kaart. Gelukkig verandert dit naarmate de set vordert. Er sluipt een steeds betere balans in de geluidsafstemming en de overtuiging bij de bandleden groeit zienderogen. De muzikale omlijsting van de songs blijkt dan bijzonder degelijk. De nummers van The Rising Wolves zijn stevig en rocken dermate dat de set op Schollenpop, ondanks de ongelukkige start, uiteindelijk groeit tot genietbaar. (KA)