De zaterdagavond van Westerpop; 25e editie afgesloten met dubbel feest

Met Hoffmaestro, Lulu James, Barry Hay & the Flying V Formation en meer

Lilianne Laan, Remco van der Ham, Jeroen Thijssen, Jelle Imbos en Mandy van Leeuwen | Foto's: Wouter Vellekoop, Remie Stronks en Kees van der Niet ,

‘Groot succes’ is een understatement als we de zaterdagavond van het zilveren jubileum van Westerpop willen beschrijven. Eerder werd aangekondigd dat het festival niet meer op deze locatie verder kan gaan, maar wat de toekomst ook mag brengen: het werd een eervol afscheid van het Grotius college. Vuurwerk, vlammenwerpers en niet één maar twee keer gigantisch feesten: collectief meebrullen met Barry Hay Flying V Formation, daarna het dak eraf met Hoffmaestro. Alsof dat nog niet genoeg was, werd het Stage European Network-podium afgesloten door verrassingsact Cairo Liberation Front.

The Four is de tweede Nederlandse band op het Stage Europe Network podium.Deze Rotterdamse formatie staat voor klinkende, knallende en energieke garage rock. Nou, daar is geen woord teveel aan vuil gemaakt. Van de eerste klanken van 'Pilot' tot aan de laatste, en ook zeker met het aanstekelijke 'Wicked', weten deze gasten te boeien. Mede dankzij de duidelijk aanwezige frontman. Halverwege het optreden moet hij even op adem komen. Vind je het vreemd? Misschien wel iets meer doseren in het vervolg? Stel je voor dat deze band nog eens een gig van negentig minuten gaat spelen, dat gaat niet lukken zo. Iets meer matigen af en toe kan geen kwaad, en dan werk je je stem ook niet naar de filistijnen. (JT)

De Britse soulzangeres Lulu James is gescout op Eurosonic Noorderslag en staat daarom vandaag op Westerpop. Het is haar laatste Europese show voordat ze weer terug gaat naar Engeland om aan haar debuutalbum te gaan werken. Gekleed in een zwart, lang gewaad en met een masker op maakt ze indruk met een geweldige stem die af en toe doet denken aan Shirley Bassey. Ze wordt ondersteund door twee mannen achter een laptop die ambient achtige beats produceren. De beats zijn zo laag in frequentie dat het geluidssysteem het bijna begeeft. Het is jammer dat de avond nog niet gevallen is, want de ‘nachtmuziek’ van Lulu James geeft Westerpop een uitzonderlijke sfeer. (JI)

De op een na laatste band op het Stage Europe Network podium is het Duitse Yellowtree. De band komt uit Bremen en bestaat uit zanger/gitarist Yâsin Boranbay, gitarist Veith Weers, bassiste Marlene Glaß en drummer Paul Richter. Vooral Richter valt op door zijn strakke, felle en dynamische spel. Muzikaal maken de vier jonge bandleden een mix van punk, emo, rock en grunge. Heel spannend is het allemaal niet. We horen weinig wat we niet al bij zoveel andere bands hebben gehoord. Doordat de band wel strak en met overtuigingskracht de nummers ten gehore brengt, komen de heren en dame er echter wel mee weg. Yellowtree weet namelijk wel hoe je een goede rockshow weg moet geven en krijgt daar dan ook nog aardig het publiek in mee. (RvdH)

'The Day’s War', het debuutalbum van de Britse formatie Lonely the Brave komt maandag 1 september uit, maar is nu al via diverse kanalen te beluisteren en is een juweeltje. Kerrang noemt het “simpelweg fenomenaal” en de NME verklaart: “A band whose name will soon be up in lights, whether they like it or not”. Wat zou Westerpop hier voor een geweldige act hebben binnengehaald zeg? Maar helaas, helaas. De verwachtingen zijn hoog gespannen en de euforie aan de korte kant. 'Call of horses', 'Black saucers'. Het klinkt fijn. Eigenlijk ieder nummer wel. Toch lijkt het allemaal wel erg veel op elkaar en wordt het optreden per nummer saaier en saaier. David Jakes heeft een te eentonige stem om het hele concert lang te blijven boeien. Overigens staat hij er tijdens het optreden voortdurend als een zoutzak bij, maar dat is dan nog tot daar aan toe. Het is jammer dat de band live niet zo goed klinkt als op het album, want dit album kan nog wel eens op flink wat jaarlijstjes belanden. Trouwens, het nummer 'The blue, the green' is dan weer wel een heerlijke afsluiting van de show. Lonely The Brave gaat in elk geval nu flink touren door Engeland. Onder meer in uitstekende locaties als Dingwalls en Scala in Londen. Misschien dat deze band vooralsnog beter tot z’n recht komt in de intieme zalen? (JT)

Aan Ziggy Wild de eer om af te sluiten op het tweede podium, dat van Stage Europe Network. Ziggy Wild doet haar naam hier meer dan eer aan. Op muzikaal vlak weet de Estse formatie al een indrukwekkende hoeveelheid energie in het optreden te leggen. Zangeres Laura Prits doet hier nog een schepje bovenop en laat echt zien wat wild is. Voorafgegaan door haar immense haardos en gehuld in een Baywatch-rood badpak dendert de dame over het podium, waarbij haar beweeglijkheid haar rauwe stem feilloos ondersteunt. Met overtuigende gezichtsuitdrukkingen laat ze het publiek van tijd tot tijd haast geloven dat ze bijna de weg kwijt is of in een psychische noodtoestand verkeert. Het hoort allemaal bij haar show en het imago, dat de jonge zangeres kordaat en zelfverzekerd neerzet. Hoewel het onmogelijk is om de excentrieke zangeres heen te kijken, weet toch ook de muziek de aandacht voor zich te winnen. Het rauwe, energieke geluid knalt het veld op en blijft met zijn kracht het hele optreden lang boeien. De toeschouwers gaan dan ook even flink los, al kunnen ze aan zangeres Prits nog een voorbeeld nemen. Dat Ziggy Wild pit heeft, blijkt ook maar weer als de leden aan het einde de regie overnemen van de presentator. Als deze het podium op komt lopen om het optreden van Ziggy Wild officieel te beëindigen, wordt hij bij de band voor de camera getrokken en kan hij zijn voorbereide praatje wel in de prullenbak gooien. (MvL)

“I got hair on my chest, I look good without a shirt”. Om met deze tekst weg te komen terwijl je al recht hebt op vrije reisdagen bij de NS, moet je Barry Hay heten. De Tom Waits-cover is de aftrap voor de Barry Hay Flying V Formation. Een nieuw project van de Earring-mastodont, waarin hij samen speelt met jong talent uit de Nederlandse rockscene – onder meer Huub van Loon (Dearworld) en Pablo van de Poel (DeWolff), de laatste met de onvermijdelijke Flying V-gitaar in de knuisten. Het repertoire bestaat uit alles waar ze zin in hebben: een mix van covers, eigen nummers en Golden Earring-klassiekers. Samengesteld uit niet de minste muzikanten dus, maar het blijft een beetje los zand, zo’n gelegenheidsband. Zoekende blikken, voorzichtig in het spel, ruimte om te jammen is er niet. De band moet het hebben van de herkenbaarheidsfactor en natuurlijk het mojo van de frontman.

De sterkste nummers in de set zijn, hoe kan het ook anders, de Earring-kneiters. ‘Radar love’ wordt niet meteen herkend; het intro dat heel het veld kan dromen na een levenslang gecultiveerd Pavlov-effect blijft uit. Van de Poel geeft solo een voorzetje (Hendrix-stylo, volgens Barry Hay) en pas als de ritmesectie erin kickt valt het kwartje. Hier heeft iedereen op gewacht en als uit één mond zingen drie generaties woord voor woord mee. Het is een mooi gezicht: voor de bar, achter de bar, op de bar, iedereen doet mee. De hits volgen elkaar nu snel op - ‘When the lady smiles’, ‘Long blond animal’. Als afsluiter schreeuwt het veld nog mee met ‘The way you make me feel’ van the King of Pop. Hay heeft zijn punt gemaakt: klassiekers hebben geen houdbaarheidsdatum, hier staat nog altijd de laaglandse King of Classic Rock. (LL)

Terwijl het publiek vanaf het tweede podium bezig wordt gehouden door surprise act Cairo Liberation Front, stroomt het voor het grote podium langzaam vol met toeschouwers. Het publiek dat staat te wachten, is opvallend jong. Ondanks het gemêleerde gezelschap dat op Westerpop te vinden is, lijkt het voor het grote podium even nog het meest op een verzamelplaats voor brugklassers die op schoolreis gaan. Het wordt niets minder dan een schoolreisje ‘Hoffmaestro frontrow’. Alsof de echte fans tijdens het wachten alvast in de starthouding zijn gaan staan, gaat het vanaf de állereerste klank van de Zweedse band helemaal los voor het podium. Al tijdens het eerste nummer ontstaat een pit. De band blijft de eerste nummers zelfs wat achter op de fans wat betreft energie en enthousiasme. Een saxofoon, een trompet en de beweeglijke frontmannen leveren ingrediënten voor een lekker feestmuziekje, maar het wil nog niet echt loskomen. Het duurt echter niet lang voor Hoffmaestro wél in zijn flow komt. En dan is het feest compleet. Hoffmaestro weet met haar combinatie van blazers en elektronische muziek simpelweg een sfeer van vrijheid en vrolijkheid te creëren. Het lukt de Zweedse formatie om het volledige publiek in beweging te krijgen, in een golf van links naar rechts en weer terug. De veelbelovende aankondiging in het programma als “één van de meest energieke en explosieve bands ooit” bleek niet overdreven. En Hoffmaestro wist iedereen daar gaandeweg het optreden in mee te krijgen, jong én oud. (MvL)

Na de laatste klanken van Hoffmaestro is het woord aan opper-Westerpopper Rene Steijger die traditiegetrouw het festival afsluit met het spuiten van champagne als opmaat voor de vuurwerkshow onder begeleiding van 'Firestarter' van The Prodigy. Het jubileumfeestje en de onduidelijkheid over de locatie voor de 26e editie maken deze afsluiting echter net wat specialer en emotioneler. Voor de gelegeheid is dan ook een groot aantal van de vrijwilligers mee het podium opgetrokken. Er wordt vrolijk meegedaan met de champagnedouche. Steijger geeft elke vrijwilliger die hij op de weg terug van het podium tegenkomt een zoen of dikke knuffel, wat de uitstraling van dit festival niet beter kan illustreren. Charmant, gezellig en met veel liefde georganiseerd. Hopelijk volgend jaar gewoon een volwaardige 26e editie.