Geslaagde tweede editie van Het Geluid van Loosduinen

Publiek krijgt gevarieerd programma voorgeschoteld. Van harde bluesrock tot happy hardcore.

Koen Kleiberg | Foto's: Kees van der Niet ,

Na een succesvolle eerste editie vorig jaar vond Het Geluid van Loosduinen op zaterdag 13 september voor de tweede keer plaats. Al voor de start van het festival hing er een gezellige sfeer rond het Loosduinse Hoofdplein, die de hele dag zou aanhouden. Opvallend was de verscheidenheid aan acts: van harde bluesrock tot happy hardcore, het kwam allemaal voorbij.

Als winnaar van de muziekwedstrijd 'Het Talent van Loosduinen' mag Wytse Visser rond het middaguur het festival openen. Versterkt door een vierkoppige band speelt de singer-songwriter zijn melancholische gitaarpop. Bij aanvang van het optreden is het nog rustig voor het podium, maar na een paar nummers is daar al enige verandering in te merken. Aardig wat nietsvermoedende voorbijgangers blijven staan om te luisteren naar Wytses rustige liedjes. De DBSSW-deelnemer uit zich meerdere malen dankbaar het festival te mogen openen en heeft tussen de nummers door dan ook veel aandacht voor het publiek. Hoewel hij zo'n kwartier eerder stopt dan op het programma staat aangegeven, maakt Wytse een goede indruk en heeft Het Geluid van Loosduinen 2014 een mooie opener te pakken.

Wanneer Trafassi voor aanvang van zijn optreden het publiek vraagt naar voren te komen zodat de zon doorbreekt, wordt daar ruimschoots gehoor aan gegeven. En warempel, de zon begint ook echt te schijnen. Toeval of niet, zodra de Surinaams-Nederlandse band zijn eerste Caribische noten speelt verkeert het Loosduinse Hoofdplein in zomerse sferen. De band trapt gelijk af met zijn grootste hit 'Wasmasjien' en de toon voor de rest van het optreden is gezet. Eigen werk wordt afgewisseld met covers als Bob Marleys 'Stir it up' en eigengemaakte versies van onder andere 'O, o Den Haag' en 'Rijden in een wagentje'. Het publiek doet met plezier alles wat frontman Edgar Burgos vraagt. Handjes in de lucht, zitten op de grond, autorijden en ruitenwissen, het gebeurt allemaal. Het is natuurlijk allemaal zo ingestudeerd als wat, maar dat maakt bij een feestband als Trafassi niet uit. De band is gekomen om een feestje te bouwen en slaagt daar zeker in. Laat maar lekker draaien. 

Na Trafassi zet Philip Kroonenberg met zijn band het feestje op het Loosduinse Hoofdplein op lichtere wijze voort. De countryrock 'n roll van het viertal ligt aangenaam in het gehoor. De band heeft er duidelijk zin in en dit enthousiasme slaat al snel over naar het publiek, dat op dit punt vooral bestaat uit de lokale bevolking en wat oude rockers. Hoewel de gehele band strak en verzorgd speelt, is het vooral gitarist Stephan Jankowski die opvalt. Zijn bluesy gitaargeluid en goed uitgevoerde loopjes en solo's geven een extra laag aan de songs die anders misschien wat eentonig hadden geklonken. Heel bijzonder en origineel is het verder allemaal niet, maar het oudere publiek lijkt te genieten van het optreden en laat na elk nummer zijn waardering blijken. Voor een rustige, zonnige zaterdagmiddag is het dan ook prima muziek. 

"Ik ben geen artiest", zegt headliner Kraantje Pappie, "Ik ben gewoon een man met een microfoon die het beste feestje van Nederland zoekt". Of de Groningse rapper dan bij Het Geluid van Loosduinen bij het juiste adres is, daar valt over te twijfelen (zó druk is het nu immers ook weer niet), maar hij doet in ieder geval zijn best om er een feestje van te maken. De rapnummers met house- en dubstepbeats volgen elkaar snel op en voorin krijgt Kraantje Pappie het publiek goed mee. Wel jammer om te merken dat Kraantje niet alles zelf rapt: de backingtrack is geregeld tussen de raps door te horen. Misschien is het ook beter om hem niet te zien als rapper, maar als entertainer. De stukken hardcore die Kraantje tussen zijn nummers door laat horen kun je dan misschien niet als rap beschouwen, het is wel zeker vermakelijk. Het zijn dan ook de delen van de show waar het publiek het best op reageert. Voor een eigen show zou dit wat vreemd geweest zijn, maar als festivalact is het best oké. Dat de hele show, inclusief de anekdotes en grappen tussendoor, erg routineus overkomt, is Kraantje Pappie vergeven.

Coverband The Clarks is inmiddels een graag geziene gast in Den Haag. Naast zijn jaarlijkse optreden op Kaderock speelt de band dit jaar ook op Het Geluid van Loosduinen. Wanneer de band om kwart voor vijf aftrapt met Golden Earring-cover 'When the lady smiles', is het Loosduinse Hoofdplein inmiddels volgestroomd met classic rock-liefhebbers. In zo'n drie kwartier speelt The Clarks covers van diverse artiesten uit het genre. Onder andere ZZ Tops 'Sharp dressed man', ‘Message in a bottle’ van The Police en Bryan Adams’ 'Summer of ’69' komen voorbij. In het publiek is het een feest van herkenning en zijn er alleen maar grote glimlachen te zien. De vijfkoppige band speelt strak en met een goede dosis enthousiasme. Met 'Radar love' van Golden Earring bereikt het optreden zijn hoogtepunt en gaan alle voetjes van de vloer. The Clarks toont maar weer eens aan dat echte klassieke songs, mits goed uitgevoerd, eigenlijk nooit gaan vervelen. 

De mensen die na The Clarks nog zijn blijven hangen, zullen zich ongetwijfeld ook hebben vermaakt bij de afsluiter van vandaag, Sven Hammond Soul. De vijfkoppige band maakt muziek die klinkt alsof ze uit hetzelfde tijdperk komt als die van The Clarks. Sven Hammond Soul is echter géén coverband. De zware bluesriffs van de groep worden afgewisseld met lichtvoetige funkrock. Dat de band inmiddels al drie albums uit heeft is te zien: de bandleden beheersen ieder hun instrumenten en zijn goed op elkaar ingespeeld. Het Hammond-orgel uit de bandnaam komt echter amper boven de rest van de band uit en is daardoor slecht te horen. Pas tegen het einde van het optreden komt daar enige verandering in. Ook lijkt niet iedereen in het publiek de Engelse aanmoedigingen van de zanger om mee te zingen of te dansen te begrijpen. Hoewel het optreden tegen het einde een beetje inzakt, stopt Sven Hammond Soul in zijn laatste nummer gelukkig weer zo veel energie dat ook de tweede editie van Het Geluid van Loosduinen met succes wordt afgesloten. Terwijl in het HPC de afterparty ongetwijfeld nog tot in de late uurtjes door zal gaan, kan de organisatie van het hoofdpodium alvast terugkijken op een geslaagd festival. Tot volgend jaar!