Als opwarmertje verschijnen Mick Moss en Vic Anselmo van Antimatter op het podium, een rockformatie waar voormalig Anathema-lid Duncan Patterson jaren deel van uitmaakte. De integere nummers worden uitgevoerd op piano en gitaar, begeleid door de warme stem van Moss en de zuivere, hoge tonen van Anselmo. Het publiek bevindt zich in een dromerige toestand, waar het slechts uit ontwaakt om hard te applaudisseren. Met een buiging neemt Antimatter dankbaar afscheid. Als het publiek niet al had gestaan, had er nu een staande ovatie plaatsgevonden.
Anathema is één met het publiek
Akoestisch optreden in de Boerderij
De sound van het Engelse Anathema heeft zich sinds het begin in 1990 ontwikkeld van doommetal tot alternatieve rock met melodieuze elementen. Vorig jaar werd de band beloond met de Prog Award voor ‘Best Live Event’ en ontving het lovende kritieken voor het album ‘Weather Systems’. Vanavond staan drie van de huidige bandleden in de Boerderij voor een akoestisch optreden.
Na een korte pauze start de intro voor Anathema. In het donker volgen een paar onaangename knallen uit de versterker, maar het blijkt bij de voorbereiding te horen. Daniel Cavanagh maakt zijn gitaar gereed om dienst te doen als drumstel. Broer Vincent zet vervolgens het eerste nummer in en dan is het plotseling stil. Met een grote grijns geeft Daniel toe: ‘Sorry, I fucked it up’. De heren kunnen er hartelijk om lachen en de toon is gezet.
Het is een avond waarop verschillende keren iets mis gaat en de vocalen van Vincent niet altijd even zuiver zijn. Je vraagt je af hoe nuchter de bandleden eigenlijk zijn, maar eerlijk gezegd maakt dat niets uit. De onderlinge sfeer en het duidelijke plezier waarmee ze op het podium staan, is aanstekelijk. Anathema neemt alle afstand tussen band en publiek weg. Vooral Daniel betrekt de zaal voortdurend bij het optreden door middel van leuke anekdotes, grapjes en een sketch uit de serie Blackadder. Het levert een huiselijk gevoel op.
Los van de foutjes zet het drietal een fantastisch optreden neer. De aanstekelijke gitaarriffs en emotionele zangpartijen komen volledig tot hun recht in deze akoestische setting. Hoewel hij soms regelrecht vals zingt, beschikt Vincent over het talent om de intensiteit van zijn stem steeds aan te passen. Oude juweeltjes als ‘One last goodbye’ over hun overleden moeder en het hardere ‘Fragile Dreams’ krijgen akoestisch een extra dimensie. Toch is het vooral recenter materiaal waarbij het publiek massaal de zang dreigt over te nemen. Vooral de nummers ‘Untouchable’ (Part 1 en 2) van het album ‘Weather Systems’ zijn een groot succes.
Naast eigen werk speelt Anathema ook een paar covers, waaronder ‘Oh! Darling’ van The Beatles. Vincent is inmiddels achter de schermen verdwenen en laat de zang over aan Lee Douglas. De zangeres behoort pas sinds enkele jaren tot de vaste bandleden en verzorgt meestal de hoge vocalen. Het is verrassend om haar eens op een andere manier te horen zingen. Ook zelf lijkt ze te genieten van het muzikale uitstapje.
De band eindigt wederom met een cover. Ditmaal kiezen ze voor ‘Another brick in the wall’ van hun grote voorbeeld Pink Floyd. Vincent heeft zijn gitaar niet meer nodig en in zijn vrije hand is nu een flesje bier te vinden. Het is een geweldige afsluiter met een zaal die uit volle borst meezingt. Het benadrukt de ontspannen sfeer die al de hele avond merkbaar was. Anathema is één met het publiek. Met iets meer repetitie zou de award voor ‘Beste Live Event’ weer gewonnen kunnen worden.