Den Haag is met zeven bands goed vertegenwoordigd op SXSW in Austin Texas. Behalve So What, John Dear Mowing Club, NiCad, WOOT, The Deaf en ReBelle, de zes bands namens Music City The Hague, is ook Venus Flytrap deze week in Amerika. Speciaal voor 3VOOR12 Den Haag houden So What, John Dear Mowing Club, Venus Flytrap en de organisatie van Crossing Border een blog bij. Bij deze deel twee.
Bob Koning (Venus Flytrap)
We vliegen maandag 15 maart naar Dallas en doen daar 's avonds meteen ons eerste optreden in de Double Wide, een bar met patio en muurschilderingen en een zaal ernaast. Top tent, vanavond een SXSW preparty met drie bands. De tent is afgeladen en dat op een maandag! We spelen een erg goed optreden, een beetje jetlagged en doodmoe (want 5 uur 's morgens in Nederlandse tijd). Veel mensen komen naar ons toe met lovende woorden na de show. We verkopen cd's en shirts. Een beter begin is simpelweg niet denkbaar.
De volgende -ineens koude- dag doen we een optreden in Fort Worth, een stad vlak naast Dallas. Het is de stad van de cowboys en we bezoeken de "Fort Worth Stock Yards", een wijkje met rodeo, souvenierwinkels, saloons en steakhouses. Het is wel grappig en vooral toeristisch. Soort cowboy-Disneyland. 's Avonds spelen we in The Aardvark, een zaaltje in het universiteitsdistrict. Helaas is het Spring Holiday, de meeste studenten zijn naar huis. We spelen voor een half gevulde zaal. Het is een beetje een stroef optreden, vooral door het slechte podiumgeluid. Niemand hoort elkaar eigenlijk. Op routine spelen we toch overtuigend (nooit iets laten merken!) en de aanwezigen vinden het "awesome" en kopen cd's. Morgen naar Austin!
Joeri Gordijn (So What)
Hoe leg je uit aan het 'thuisfront' wat hier gaande is? Zonder te overdrijven en zonder 'te niet' te doen, zonder in clichés te vervallen als 'het is hier super druk en er zijn echt super veel bandjes'. Hoe leg je de sfeer uit die hier heerst als je over straat loopt? Toch een cliché: 'je had er bij moeten zijn'. Als je door 6th Street loopt (de hoofdstraat) is er werkelijk waar in elke bar een liveband. In elk klein hoekje staat er een fantastische band te spelen, overal is het druk en iedereen is vriendelijk. Voor de grotere party's (bijvoorbeeld de UK Showcase) staan honderd meter lange rijen. Overal waar je kijkt wordt ook genetwerkt, bij het voorstellen krijg je onmiddellijk een visitekaartje in de hand gedrukt (ik heb de nummers van een IJslandse manager en een bedrijf dat logo's op koffiebekers drukt, voor de geïnteresseerden). Het houdt niet op.
Gisteren de eerste showcase. Alle bands, een tikkeltje chaotisch omdat er twee verschillende podia waren, hebben gespeeld. In de 'venue' waren erg veel Nederlanders. Net als vaak bij Nederlandse shows stond het vooraan het podium vol met fotografen en filmcamera's. Hopelijk heeft een van de camera's de val van Spike opgenomen. Tijdens zijn gig ging hij snoeihard op zijn gezicht, maar als een waar rock 'n roll beest stond hij op en zonder een akkoord te missen viel hij op de maat in. Het publiek at uit zijn handen.
Na het Haagse feestje zijn we naar de showcase van Woot gegaan, 40 minuten lang speelden ze in een fantastische Texaanse tent. Samen met Woot zijn we na afloop de stad ingegaan. Het was St. Patricks Day, wat eigenlijk alleen maar betekent dat iedereen groen draagt en sommige mannen een oranje baard. Voor de rest snapten we niet veel van het gebeuren. Voor wie denkt dat je als artiest op dit festival de koning bent, dat is dus niet zo. Er zijn namelijk 2000 anderen artiesten, dus geen gratis drank en duizenden vrouwen. Gewoon werken voor je plezier. We hebben wat bands gezien, waaronder een IJslandse dance formatie (inclusief Björk look-a-like). Uiteindelijk zijn we met zijn zevenen in een limousine beland met de behulp van twee Texaanse cheerleaders. Hi Y'all!
Vanavond hebben wij onze eigen showcase van veertig minuten, we zijn benieuwd of het druk gaat worden. We spelen op een behoorlijk goede tijd (1 uur ‘s nachts). Morgen een gedetailleerd verslag, nu moet ik de hotelkamer leegmaken. Er staat een Mexicaanse schoonmaakster op de deur te bonzen.
Melle de Boer (John Dear Mowing Club)
Het is raar om in Amerika op te treden. Ons eerste optreden tijdens SXSW op een prachtige plek, geregeld door het Crossing Border festival en de gemeente Den Haag. Dat rare zal als je vaker in Amerika speelt wel wennen, maar toch. De praatjes tussen de nummers moeten in het Engels, maar als half Den Haag voor je neus staat wordt het wat schizofreen. Soms maar gewoon wat in het Nederlands brabbelen en dan een beetje 'Thanks, Thanks’ zeggen werkt prima. Let the music do the talking! Maar er waren natuurlijk ook Amerikanen in het publiek met erg veel goede reacties. Jim White, die na ons speelt, is erg goed in de praatjes, maar hij komt dan ook uit Amerika.
De rest van de avond zwerven we rond door Austin. Te laat voor Woot en te vroeg voor Venus Flytrap. Om 1 uur 's nachts speelt Howe Gelb met een flamenco band aan het andere uiteinde van de stad en dat wil ik wel zien. Rob is inmiddels naar het hotel en Mowing Sean en ik besluiten van de riksja-achtige taxifietsers gebruik te maken, die door het hele SXSW gebied fietsen. Dat is wat gênant omdat het iets hoffelijks heeft, waar ik niet veel mee op heb, maar naarmate we verder lopen en de vermoeidheid opspeelt wordt het steeds aantrekkelijker. We zien een fietstaxi en pijlen de situatie. De fietser is een neger. Dat maakt natuurlijk niets uit, maar om nu door een Afro-Amerikaan rondgereden te worden, maakt het hoffelijke koloniaal. Zeker zo in het zuiden van Amerika. Dit is natuurlijk onzin want waarom zou een Afro-Amerikaan geen fietstaxi mogen rijden. Dus we doen het. Hij rijdt ons een naar de plek waar Howe Gelb speelt. Het blijkt maar een klein stukje. We schrikken van de prijs die we moeten betalen, de prijs van een gewone gele taxi is een fractie van het bedrag en we denken dat we afgezet worden. We raken geirriteerd, terwijl de fietstaxi man erg vriendelijk blijft. We lopen bozig weg en vragen een andere fiets taxi naar de prijs voor een stukje fietsen en de prijs blijkt toch te kloppen. Erg gênant allemaal. Het kost ons een hoop karma punten.
Howe Gelb valt wat tegen en om onszelf te straffen voor het fietstaxi incident lopen we de bijna twee uur naar het hotel. De volgende morgen eten we heerlijk in de Ihop, daar hadden we gisteravond ook gegeten en eten er vanavond weer. De senior varianten van alle maaltijden zijn aan te raden omdat je het eten in dat geval zo goed als door een rietje kan drinken. Na de Ihop vanavond gaan we naar ons optreden in de Hideout.