Ergens voelt het wat ouderwets, een fanclub starten. Kun je immers niet alle informatie al vinden via Wikipedia en de social media van bands zelf? Het is gemakkelijker dan ooit om binnen drie clicks alles te weten te komen over je lievelingsmuzikant. Toch zijn er nog aardig wat van zulke liefhebberscollectieven te vinden in Nederland, die de onstopbare drang voelen om hun kennis met de buitenwereld te delen. We portretteren er een paar, en kijken vandaag: wie zit er achter Fansingtons, en wat drijft haar?

‘Fansingtons’. Het woord is nog net niet opgenomen in de Dikke van Dale, maar zo’n beetje iedereen die Kensington kent, kent ook de naam van de fanschare achter de grootste rockband van Nederland. Maar goed, ver voordat die term gemeengoed was, bestond de website Fansingtons al. Hij is opgericht door Renee Versteegen (35). Om de rekeningen te betalen werkt ze in een Starbucks op Schiphol, maar vanuit haar appartementje in Leiden leidt ze vooral met veel plezier de fansite. Toch hangen er hier geen muren vol met posters van Eloi en Casper. Lachend: ‘Nee, ik ben eerder een muziekliefhebber dan een hysterische fan.’ 

Ze zag Kensington in 2006 voor het eerst spelen, op bandjeswedstrijd Clash of the Titans – nog met een andere drummer en Casper als frontman. Vanaf 2010 ging de band meer shows spelen, kwam Renée steeds vaker kijken, en zag ze ook steeds vaker dezelfde gezichten in het publiek. Sinds 2011 is ze bezig met Fansingtons, eerst alleen met social media-accounts, al gauw ook met een eigen website. ‘Het wordt een steeds groter imperium. Het begon met een Facebook-groepje van 30 mensen, nu zitten er 1900 fans in die groep. Wat het is: Kensington plaatst zelf weinig artikelen en interviews. Ik vind dat jammer: dat is toch leuk om terug te lezen of luisteren? Wij kunnen een mooie aanvulling zijn op wat zij posten.’

Wat vind je zo vet aan Kensington?
‘Mensen zeggen vaak: “Al hun liedjes klinken hetzelfde.” Maar dat is gewoon niet waar, als je verder gaat luisteren hoor je dat Niles gewoon echt een supergoede drummer is, Jan een geweldige bassist die hele creatieve dingen doet. Ja, en ik word gewoon heel blij van hun muziek. Ik gun die band heel veel, en ze kennen mij ook: ze vinden het tof dat Fansingtons geen super-fangirl-account is, maar misschien wat zakelijker.’ 

Dat viel mij ook al op!
’Ja, met de naam Fansingtons denk je natuurlijk al gauw: oooooh, dat zijn vreselijke fangirls. “OMG, daar heb je die zanger!”, dat werk. Je hebt natuurlijk wel meisjes die met allemaal hartjes reageren “oh hij is zó schattig”, maar zo zijn de meeste Fansingtons die ik ken helemaal niet. De meesten gaan echt voor de muziek en vinden de community er omheen ook echt tof.’

Vergt het veel tijd, zo’n community aansturen?
‘Ik heb met mezelf afgesproken: onder mijn echte werktijd doe ik er niets mee en kijk ik ook niet op de pagina. Daarbuiten? Het ligt er een beetje aan hoeveel nieuws er is: gisteren was er bijvoorbeeld een award-uitreiking en met een internationale tour in de planning komen er weer veel interviews met buitenlandse media. Het is een maandje rustig geweest, maar er zijn ook periodes dat ik er 20 uur in de week mee bezig ben.’

Wow. Wat drijft je om er zoveel energie in te steken?
‘Nou, mijn werk bij Starbucks is niet bepaald mijn droombaan. Het is lekker om bezig te zijn en al helemaal als het over een onderwerp is dat je interessant vindt. En het heeft impact, hè? Media als 3FM gebruiken consequent de naam Fansingtons, buitenlandse media pikken die naam nu ook op. Dat is wel mijn werk, omdat ik het zo enthousiast volhoud.’ 

Tekst gaat door onder de foto.

Renee Versteegen van Fansingtons

Over Kensington

We hoeven niet meer uit te leggen dat Kensington de grootste rockband van Nederland is, toch? Ze zijn zo'n beetje de huisband van de Ziggo Dome, scoorden een sloot aan hits die je zelfs kunt meeneurieën als je nog nooit een liedje van ze hebt opgezet. Maar heb je hun oudste materiaal al eens gehoord, nog met een andere drummer en Casper op zang? Dat staat dus gewoon op de website van Fansingtons!  

Fansingtons is de grote fan-community rondom Kensington. D'r is een website, maar ook een gigantische besloten Facebook-groep met bijna 2000 man, waar mensen weetjes met elkaar delen en afspreken om samen naar shows te gaan. Renee Versteegen runt dat imperium sinds 2011. 

Heb je als Fansingtons-opperhoofd het gevoel dat je alles inmiddels wel weet over de band?
‘Ik hoef niet alles te weten over de jongens, hoor! Ik wil wel alles weten over de muziek, maar wat ze in hun vrije tijd doen gaat niemand aan, ook mij niet. Op de site staan geen privé-zaken, interviews die ik te persoonlijk vind, zet ik er niet op. Sommige roddels hoor ik wel, en daarvan weet ik wel of het waar is of niet, maar ik wil er met Fansingtons van wegblijven. Ik ben de Privé niet. Je kunt zien met wat voor zoektermen mensen op de website komen: “Eloi Youssef vriendin?” “Eloi Youssef getrouwd?” Dat ga je niet op mijn website vinden.’

Ga je ook naar veel optredens, eigenlijk?
‘Ja, natuurlijk. Ik heb een paar vrienden die vaak meegaan en je komt ook altijd veel fansingtons tegen in de zaal. Zo zijn er wel nieuwe vriendschappen ontstaan met mensen die je ontmoet bij shows of op Facebook, puur omdat ze dezelfde band leuk vinden. Ook met mensen uit Polen, Zwitserland en Frankrijk. Als het een goede show is, vergeet je alles wat er om je heen gebeurt. Als het geen goede show is, denk je misschien: “Dit had beter gekund, dat had beter gekund.” Dat moet ik wel leren loslaten, want anders wordt het een beetje vervelend voor iedereen.'

Oh ja? Dus je bent wel kritisch?
‘Jazeker, dat mag als fan ook wel. Omdat ik bij zoveel shows kom kijken, kan ik goed zeggen: “Dit is misschien niet zo handig, en zou je dat niet anders doen?” Ik zeg dat ook gewoon tegen de band, dat moet wel gewoon kunnen.’

Hoe moet ik jouw contact met de band voorstellen?
’Nou, af en toe reageren ze op social media op dingen, dan zeggen ze bijvoorbeeld dat iets niet waar is dat ik had opgeschreven. “Sorry, maar zo komt het wel over, misschien moet je dat de volgende keer anders verpakken”, zeg ik dan. Daar kunnen ze van leren. Ook heb ik veel contact met Cedric, de manager. Dan heb ik een idee voor een fanactie en vraag ik hem of dat mogelijk is. Zo konden de Fansingtons al een halfuur voor de reguliere voorverkoop kaartjes kopen voor een intieme try-out laatst in De Helling in Utrecht. Dat was heel bijzonder, want in Nederland zie je ze helemaal niet meer op zulke kleine plekken. Maar de Ziggo Dome is ook tof, het is onvoorstelbaar om te zien hoe zo’n hele zaal meegaat… op jouw bandje! Dat je al tien jaar kent, dat ze zo groot zijn geworden! Dan ben ik wel een beetje trots, ja. Internationale shows zijn nog wat kleiner, dat is ook leuk.'

Renee Versteegen van Fansingtons

'Ze kunnen best wat leren van mijn feedback'

Ga je daar ook naartoe?
‘Ja, ik ga de komende tour vijf shows kijken in onder andere Wenen en Boedapest. Ik reis met een vriendin achter de band aan, maar we gaan met nog veel meer Fansingtons met dezelfde trein. Die hebben we samen geboekt, dat is goedkoper en net zo gezellig. Maar we gaan vervolgens niet de hele dag met veertig man in Boedapest rondlopen, dan trekken we wel ons eigen plan.’

Wat ik me nog afvroeg: je zei net al dat je het technisch hele goede muziek vindt. Haal je ook steun uit hun muziek? Word je er emotioneel van?
‘Dat eigenlijk helemaal niet. Als ik al blij ben zet ik Kensington aan, maar als ik me shit voel heb ik andere muziek. Die laatste plaat is al wat donkerder, maar nog steeds geen muziek die ik op een baaldag zou luisteren. Dan zet ik liever Placebo aan, Limp Bizkit of Courtney Love. Mijn moeder heeft daar nog steeds een trauma aan, ik zette dat vroeger altijd keihard aan. Nee, ik word niet heel emotioneel van Kensington, het raakt me niet diep, ofzo.’

Maar hoe belangrijk de band voor haar is, laat ze even later zien. Ze spreidt alle keycords die ze heeft op de grond, het zijn er tientallen. ‘Dit is van speciale gigs waar je heen kon gaan via 3Onstage op Lowlands, Mediamarkt, 3FM, Axe en Samsung. Als je écht fan bent, wil je ook bij die kleine dingen zijn, dus dan doe je er alles aan om te kunnen winnen. Axe bijvoorbeeld: je kon een kaartje winnen voor een superintieme show in de Domtoren, door een flesje te vinden met een speciale code erop. Ze gaven steeds meer hints in welke steden die te vinden waren, Den Haag was een van die steden, maar er zijn zeker 20 winkels waar zo’n flesje kan staan. Ik ben uiteindelijk twee dagen bezig geweest met zoeken, en vond er uiteindelijk eentje. Daardoor mocht ik bij een show zijn waar maar veertig man was.’ Nu zijn we twee jaar verder, vertelt Renée, en nog altijd heeft ze Axe in haar badkamerkastje staan. ‘Ik ben nog steeds niet door de voorraad heen. Maar dat heb je ervoor over als superfan.'