DTRH16: DMA's heeft een uur lang de mooiste liedjes ooit

Natuurlijk niet, maar dat maakt niets uit

Ralph-Hermen Huiskamp ,

De gasten van DMA’s schenen aardig zenuwachtig te zijn voor hun show vandaag in de Fuzzy Lop. Het is de grootste show tot nu toe, en daarom hebben ze sessies, interviews en wat al nog meer gecanceld. Alles om zo scherp mogelijk het middelgrote konijnenpodium te betreden.

Het valt niet eens op dat de Australiers scherper dan normaal op het podium staan. Ze lijken met grote pupillen op het podium staan. Als er al iets anders is, is het dat ze juist wat minder gevaarlijk zijn. Normaal ben je toch een beetje bang dat ze opeens een fotograaf op z’n bek tikken. Vandaag is het allemaal gezelliger. Ze lachen veel, naar elkaar en naar het publiek dat er alles aan doet om de laatste energie van het weekend eruit te persen.

Maaruh, DMA’s, is dat niet die band die…
Ja, ja, ja. Die band die uit Australie komt, er uit zien alsof ze uit het Manchester van de negentig komen, met de producer van Oasis hebben gewerkt, waar Noel Gallagher wel eens onaardige en aardige dingen over gezegd heeft, etc etc.

En zo klinken ze ook?
Nee, ze maken een soort post- appocalyptische freejazz. Natuurlijk klinken ze zo. Hoezo zou anders iedereen het keer op keer over ze hebben. Even nadenken voordat je domme vragen stelt.

Ok, ok. Maar hoe pakt die belangrijkste show voor ze uit?
Fantastisch. Zelfs als je hun muziek maar een flauwe gimmick vindt, kun je er niet om heen dat ze toch behoorlijk wat goede liedjes hebben. ‘Too Soon’, ‘Play it Loud’, de emo-ballade ‘Delete’ die zelfs hooligans laat huilen, en ga zo maar door. Elke keer  verbaas je je weer hoe mooi die twee gitaristen elkaar aanvullen, en hoe, door de wat ijle, afstandelijke stem van de zanger, je toch iets van een snik denkt te horen. Of misschien meer nog te voelen. De Down the Rabbit Holers vliegen er misschien nog wel voller in dan de band. Crowdsufers, meezingen met armen in de lucht, confetti-kanonnen. Op papier zijn de DMA’s echt niet zo’n bijzondere band. Dikke kans dat het ook zo’n band die in Nederland, vergeleken met de rest van de wereld, bizar populair is. Maar het is wel zo’n band die op een avond als deze boven zichzelf uit kan stijgen. Als je je de liedjes op de set later gaat terug luisteren, snap je er waarschijnlijk helemaal niks van. Maar op het moment zelf, met dit publiek voelt bijna elk nummer als een van de mooiste ooit. En ondertussen weet je dondersgoed dat dat helemaal niet waar is.